Άρθρο του Ζήση Μητλιάγκα
Φιλόλογος
Στα νεώτερα χρόνια, η Ελλαδίτσα μας και ο λαός μας πέρασε περιόδους ανάτασης, μεγαλειώδους ακμής και προόδου, αλλά και περιόδους κατάπτωσης και παρακμής που κόντεψαν να μας εξαφανίσουν ως υπόσταση οργανωμένου κράτους.
Πλην άλλων συγκυριών σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι κατά καιρούς ηγέτες που άλλοι με το πατριωτικό φρόνημα, το υπεύθυνο πολιτικό ήθος, ενέπνευσαν τους Έλληνες και τους εδίδαξαν τον πατριωτισμό, την κοινωνική συνείδηση, την ιστορική ευθύνη και έτσι αναστήθηκε και προόδευσε σημαντικά ο λαός μας.
Οι ήρωες του ’21, ο Καποδίστριας, ο Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και άλλοι λιγότερο επιφανείς, με το πολιτικό τους ήθος και τον γνήσιο πατριωτισμό οδήγησαν σε ανώτερη ηθική και πατριωτική συμπεριφορά το λαό μας, με επακόλουθο την ακμή και την πρόοδο. Όμως, το σαράκι της φυλής, σε άλλες στιγμές επικράτησε στους κορυφαίους θεσμούς, με φανατισμούς, μικροκομματισμούς, τυφλή ιδεοληψία, δογματισμούς και δημαγωγία, που κόντεψαν να μας εξαφανίσουν. Δυστυχώς αυτό το ήθος της ηγεσίας παρέσυρε συχνά και το λαό μας και συχνά πάθαμε καταστροφές π.χ. Όθωνας, μετά τον Καποδίστρια, πανωλεθρία του 1897 από τους Τούρκους, μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη, Μικρασιατική καταστροφή, μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, εμφύλιος πόλεμος, χωλή μετεμφυλιοπολεμική Δημοκρατία, δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) και ο θεός να βάλει το χέρι του!
Στη μεταπολίτευση (1974 και μετά), υπεύθυνοι ηγέτες με πολιτικό υψηλό ήθος, συνείδηση ευθύνης και οραματισμών επηρέασαν το πολιτικό ήθος και την συμπεριφορά των πολιτών και παρά τις καχεξίες της πολιτικής λειτουργίας, η χώρα μας έκανε αξιοθαύμαστη πρόοδο και βρέθηκε μέσα στη χορεία των πιο προηγμένων λαών.
Αν και δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου οι δογματικοί και οι εμπαθείς κομματικοί, σαν τέτοιους ηγέτες που οδήγησαν το λαό μας και τη χώρα μας σε αξιοθαύμαστη πρόοδο, μέσα σε καθεστώς πρωτοφανούς Δημοκρατίας, θεωρώ τον αείμνηστο Κων/νο Καραμανλή, τον οραματιστή Ανδρέα Παπανδρέου και τον ρεαλιστή Κώστα Σημίτη.
Δυστυχώς μετά απ΄ αυτούς, πλην κάποιων έντιμων προσπαθειών, κυριάρχησε ο καριερισμός του πολιτικού προσωπικού, η ανατροπή του σκοπού της πολιτικής λειτουργίας, που πρώτιστο καθήκον έχει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα με οποιοδήποτε κόστος ώστε να καλυτερεύει η ζωή των πολιτών και όχι βέβαια των πολιτικών, και να έχει σταθερή πορεία προόδου και ανάπτυξης η κοινωνία μας. Έτσι στην εποχή μας κυριάρχησε όπως προανέφερα, ο καριερισμός του πολιτικού προσωπικού, οι κλειστές ομάδες εξουσίας, είτε οικογενειακού είτε ψευδοιδεολογικού χαρακτήρα, η χρήση και η κατάχρηση εξουσίας, και έγιναν αυτά το χειρότερο παράδειγμα κοινωνικού και πολιτικού ήθους στην Ελληνική κοινωνία, που δυστυχώς επηρέασαν και την συμπεριφορά πολλών από εμάς.
Έτσι, όταν πολιτικοί που τους τίμησε ο λαός με την ψήφο τους αποδεικνύονται κοινοί απατεώνες που μπαίνουν στα κάτεργα, όταν στην πολιτική αντιπαράθεση κύρια θέση έχει η ηθική απαξίωση των αντιπάλων και όχι ο διάλογος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, όταν γίνεται προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, όταν υπουργοί, προφανώς με την ανοχή και, μάλλον, την κάλυψη του πρωθυπουργού, υβρίζουν χυδαία (π.χ. βοθροκάναλα, κ.α.) όποιον εκφράζεται κριτικά ή αρνητικά για τους κυβερνώντες, όταν εσμός αργυρώνητων δημοσιογράφων ενσπείρει τον καννιβαλισμό και τον βόρβορο στον Δημόσιο βίο, και πολλά άλλα, πώς μπορεί μια τέτοια κατάπτωση του πολιτικού ήθους να γίνει οδηγός και παράδειγμα ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς στην πολιτεία;
Έχει όμως ευθύνη και ατομικά και συνολικά και ο ίδιος ο πολίτης για αυτά που κυριαρχούν και επιβραβεύονται σε μια κοινωνία. Όχι μόνο γιατί ανέχεται και υπηρετεί μια τέτοια κάκιστη πολιτική λειτουργία, αλλά και γιατί επιδοκιμάζει πρότυπα και συμπεριφορές παρακμιακού χαρακτήρα στην κοινωνία μας. Όταν π.χ μια κοινωνία εκτιμά και επιβραβεύει υλικά, αλλά και αξιακά, αυτόν που κλωτσάει καλά μια μπάλα, αυτόν που ξεκατινιάζεται με την ευτέλεια, χάριν της ιδιοτελούς δημοσιότητας, τον κομπιναδόρο και όχι τον έντιμο και πολλά άλλα, όταν αντίθετα το γιατρό που σώζει ζωές, τον πρωτοπόρο επιστήμονα, τον σοβαρό και ωφέλιμο δημιουργό και παραγωγό, τον δάσκαλο που ανοίγει την ψυχή των νέων στη γνώση και την αρετή, τον άνθρωπο του μόχθου και πολλά άλλα, τον έχει σαν την τελευταία τρύπα στο ζουρνά ή τον πετά στον κάλαθο των αχρήστων, πώς μπορεί μια τέτοια κοινωνική λειτουργία να είναι δάσκαλος ήθους, κοινωνικής ευθύνης και δημιουργός προόδου;
Πράγματι η πολιτική λειτουργία διαμορφώνει ανθρώπινο και κοινωνικό ήθος, με κορυφαία την ευθύνη των ηγεσιών, αλλά κυρίαρχος είναι και η ευθύνη η δική μας, του καθενός ξεχωριστά αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας μας.
ΥΓ1: Προσωπικά πιστεύω, χωρίς να το έχω επιτύχει αποτελεσματικά στην πολιτική μου λειτουργία, ότι τα όργανα αιρετής εξουσίας, δημοτικά συμβούλια, περιφερειακά συμβούλια, Βουλή κ.α. πρέπει πλην των άλλων αποδοτικών και δημιουργικών πρωτοβουλιών χάριν της κοινωνίας να είναι δάσκαλοι υψηλού Δημοκρατικού ήθους, υπεύθυνης πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς προάγοντας έτσι την ανθρωπιά, τον πολιτισμό και την πρόοδο στην κοινωνία μας.
