Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας Μάκης Ρουσομάνης, περιγράφει στο Infonews24, την καθημερινότητά του την περίοδο της πανδημίας και της καραντίνας, με το δικό του, ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο:
Πόσο με ενόχλησε η καραντίνα δε φαντάζεσαι….
Και όχι γιατί δεν μπορώ να βγω ένα βράδυ σε κάποιο μαγαζί. Όχι!
Η έξοδος μου είναι σε καθημερινή βάση λόγω της δουλειάς μου.
Με πειράζει όμως που μέσα σ αυτή την καθημερινότητα, δεν έχω κοντά μου αγαπημένα πρόσωπα και ανθρώπους που είχα καθημερινή επαφή μαζί τους.
Από φίλους και συγγενείς μέχρι συνεργάτες και συναδέλφους.
Αν μου λείπει κάτι είναι αυτή η ανθρώπινη επαφή….
Και όχι μέσα από μια κάμερα η ένα τηλεφώνημα. Όχι!
Έχω ανάγκη μιας σφιχτής αγκαλιάς και ενός δυνατού φιλιού.
Αλήθεια, μα το Θεό στο ορκίζομαι.
Ένα καθημερινό άγγιγμα που πρώτα το θεωρούσα δεδομένο. Ένα άγγιγμα και ένα χάδι που μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως δεν μπορεί κανείς να μου το στερήσει. Άλλες μέρες!
Τώρα, λείπουν τόσο μα τόσο έντονα. Και όχι μονάχα σε μένα.
Καλυτέρεψε ο καιρός. Βγήκε ο ήλιος και βγήκα έξω στην αυλή.
Δεν κυκλοφορεί κανείς στο δρόμο και στη γειτονιά.
Κάποτε έβγαινα στο μπαλκόνι και καλημέριζα τον καθέναν.
Σήμερα, καθαρίζω την αυλή, κουρεύω το γκαζόν και μόνο η κόρνα από το αμάξι του γείτονα σπάει το θόρυβο της κουρευτικής μηχανής. Αλλά δίχως ανάσα και φωνή. Απλά ένας ακόμη θόρυβος χωρίς συναίσθημα. Φάλτσο, άχρονο. Παραφωνία μέσα στην παραφωνία μου.
Όχι δεν με «πήρε από κάτω». Είμαι καλά.
Γυρίζω στο σπίτι μετά την δουλειά και έχω βρει τρόπους να γεμίσω τις αδιάφορες ώρες που περνάνε τόσο αργά.
-Στη κουζίνα ολοταχώς. Πρέπει να κάνω κάτι για φαγητό.
-Κάθομαι στο γραφείο μου και γράφω μια ιστορία. Μετά από λίγο σταματώ. Δεν έχω διάθεση να συνεχίσω.
-Παίρνω την κιθάρα μου, κάθομαι στο σαλόνι και τη γρατζουνάω. Μετά από λίγο σταματώ, δεν έχω όρεξη.
-Τρέχω και παίρνω την ηλεκτρική σκούπα. Ξεκινάω φασίνα. Το σπίτι μου είναι τόσο καθαρό όσο ποτέ, σκέφτομαι και σταματώ.
-Ανοίγω την τηλεόραση. Βάζω ένα ντοκιμαντέρ. Πόσα αφιερώματα είδα αυτές τις μέρες και πόσα ταξίδια έκανα μέσα από το γυαλί….αυτό ήταν νύσταξα.
-Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Ανοίγω ένα βιβλίο.
Είναι τόση η κούραση της μέρας που μετά από δυο σελίδες άρχισα να χασμουριέμαι!
Έκανα τόσα πολλά πράγματα σκέφτομαι και κουράστηκα, δίχως να έχω κάνει και τίποτα τελικά!
Ο σκύλος μου θέλει παιχνίδια. Νιώθει και αυτός…και θέλει.
Ας μη του στερήσω το χάδι και την αγκαλιά μου.
Καλό ξημέρωμα και αύριο με υγεία!
ΟΝΕΙΡΟ….
Δυνατές, σφιχτές αγκαλιές που κόβουν την ανάσα και έντονα ρουφηχτά φιλιά, που κάνουν θόρυβο και αφήνουν σημάδια.
