Πράγματα που μου δίδαξε η κόρη μου στην καραντίνα (Άρθρο)


Της Ηρώς Σάββιακλη*

Και έφτασε ο κορονοϊός και στην Ελλάδα και έκλεισε το σχολείο της και τρόμαξε και κρύφτηκε στην αγκαλιά σου και δεν σε άφηνε ούτε στο σούπερ μάρκετ να πας γιατί «Έξω είναι ο ιός και μπορεί να σε βρει», σου έλεγε.

Και της εξήγησες και της είπες πως δεν χρειάζεται να ανησυχεί τόσο και της δίδαξες του κανόνες υγιεινής και πώς να είναι προσεκτική. Και τότε; Τότε, άρχισε να σε διδάσκει αυτήν. Και, ποιος είπε ότι τα παιδιά, μόνο, τα διδάσκουμε; Ποιος ξέχασε να πει για όσα μας διδάσκουν αυτά; Και σου ζήτησε να γράψετε το δικό σας παραμύθι για τον κορονοϊό και σου μίλησε για πριγκίπισσες και βασιλιάδες, για χρυσά κάστρα και χρυσά κλουβιά που έκλεισαν μέσα τους τον κόσμο για να τον προστατέψουν από την αρρώστια.

Και σου ζήτησε να συνεχίσεις και σου δίδαξε την φαντασία γιατί η φαντασία είναι πιο σημαντική από την γνώση και- μα, καλά!- πού έκρυβε τόση φαντασία, τόσο καιρό; Και σ’ αγκάλιαζε και σε φιλούσε διαρκώς και σου δίδαξε την αγάπη. Όχι ότι αυτήν δεν την γνώριζες από πριν, αλλά πόσο την έδειχνες; Και σού ‘λεγε «Σ’ αγαπώ» 30 φορές την ημέρα και της απαντούσες «Και εγώ!» και κάθε φορά ξαφνιαζόταν το ίδιο και σου χαμογελούσε και σού ‘λεγε πόσο χαρούμενη είναι γιατί, τώρα, της απαντάς. Πριν δεν της απαντούσες; Μάλλον δεν την άκουγες! Μάλλον δεν είχες τον χρόνο να ακούσεις το « Σ’ αγαπώ» του παιδιού, αυτό το « Σ’ αγαπώ» που τώρα έχεις τον χρόνο ν’ ακούς να σου φωνάζει μέσα από κάθε της σιωπή. Πόσες τέτοιες υπέροχες σιωπές δεν είχες, πριν, τον χρόνο να ακούσεις;

Και σου δίδαξε την δημιουργικότητα και σου είπε ότι θέλει να σου φτιάξει ένα βραχιόλι και της είπες «Δεν έχουμε υλικά. Τα μαγαζιά είναι κλειστά!». Και σου έφερε φασόλια και φακές και μπογιές για να τα φτιάξετε και δημιουργήσατε το ομορφότερο βραχιόλι του κόσμου και ήξερες, χάντρα- χάντρα, πως φτιάχτηκε και σου είπε ότι είναι μοναδικό και καμία άλλη μαμά δεν το έχει στον κόσμο. Και κατάλαβες ότι για το παιδί σου δεν έχει σημασία το χρήμα, αλλά ο χρόνος που θα ξοδέψεις . και δεν παίζατε, πλέον, με τα παιχνίδια στα ράφια του δωματίου της, αλλά δημιουργήσατε δικά σας παιχνίδια και σού ‘λεγε « Αυτό, μαμά, είναι το παιχνίδι μας. Είναι δικό σου και δικό μου» και επέλεγε αυτό ανάμεσα σε τόσα άλλα.

Και σου δίδαξε την παρατηρητικότητα και , πλέον, έβλεπες τις ζωγραφιές που σου άφηνε στο κρεβάτι με μεγάλα γράμματα « ΣΑΓΠΟ» και δεν τα πετούσες βιαστικά από το κρεβάτι νομίζοντας πως είναι παλιόχαρτα για να προλάβεις να κοιμηθείς μια ώρα νωρίτερα γιατί « Άντε! Αύριο έχεις σχολείο και δεν θα ξυπνάς και θα αργήσω στην δουλειά». Και σε αγκάλιαζε και σε φιλούσε και βλέπατε μαζί παιδικά και με πόσο ενθουσιασμό σου ανέλυε, για ώρες, ποιος ήρωας είναι δυνατότερος από ποιον, αλλά κανένας δυνατότερος από τον μπαμπά της που είναι τόσο δυνατός που τώρα της έμαθε μέχρι και ποδήλατο, χωρίς βοηθητικά ροδάκια- 2 Καλοκαίρια τώρα δεν βρήκατε ποτέ τον χρόνο για αυτό. Και πήρε ένα παραμύθι να σου διαβάσει χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά και- Θεέ μου!- είχε μάθει να συλλαβίζει. Πότε; Και σου είπε πως στο είχε πει, αλλά δεν την άκουγες γιατί μαγείρευες και είχε πάει αργά και έπρεπε να πάει να κοιμηθεί. Και πέρασε ο καιρός και ακούσατε για την σταδιακή άρση των μέτρων και σε ρώτησε τι είναι αυτό και της εξήγησες και σου είπε «Δεν ξέρω αν θέλω να γίνεις όπως πριν. Θέλω να είμαστε για πάντα όπως τώρα».

Αυτές τις μέρες ας αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο που στερούσαμε από τα παιδιά μας λόγω υποχρεώσεων. Ας δούμε την καραντίνα ως μία μοναδική ευκαιρία να ενισχύσουμε την σχέση και τον δεσμό μαζί τους. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά εσωτερικεύουν τα συναισθήματα- θετικά ή αρνητικά- και τα διατηρούν μέσα τους για χρόνια. Πώς θα επιλέξουμε να θυμούνται την περίοδο αυτήν; Και μην ξεχνάμε να τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι, ήδη, οι άνθρωποι που είναι ικανά να γίνουν (HaimGinott, 1961).

*Επιστήμονας Αγωγής και Εκπαίδευσης Προσχολικής και Πρωτοσχολικής Ηλικίας και Ειδική Παιδαγωγός με Ειδίκευση στην Διαπολιτισμική Εκπαίδευση και τη Σχολική Ψυχολογία.

Κοινοποίηση