Λ. Αβραμάκης για την Ημέρα της Γυναίκας: «Σήμερα, Ημέρα της Γυναίκας, δεν είναι όλες εδώ- Λείπουν οι δολοφονημένες»

Το μήνυμά του για την ημέρα της γυναίκας έστειλε ο Βουλευτής Σερρών του ΣΥΡΙΖΑ Λευτέρης Αβραμάκης:
«Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μας βρίσκει σήμερα εν μέσω μιας κρισιακής περιόδου που έχει αφήσει έντονο το σημάδι της και στις έμφυλες σχέσεις, δημιουργώντας καταστάσεις που καταδεικνύουν όχι απλώς ότι δεν έγιναν βήματα μπροστά σε αυτόν τον τομέα, αλλά ότι γυρίσαμε αρκετά χρόνια πίσω. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε για τη χώρα μας πως υπήρξε κατά τη διάρκεια των λοκντάουν, αλλά κι έπειτα, κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των δηλούμενων στην αστυνομία υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας με θύματα κυρίως τις γυναίκες. Το πιο χαρακτηριστικό, όμως, μέγεθος που μαρτυρά το βάθος της κρίσης είναι οι δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους, οι εγκληματικές πράξεις που κάθε προοδευτικός άνθρωπος ζητά να αναγνωριστούν με τον όρο «γυναικοκτονίες». Οι γυναικοκτονίες που συγκλονίζουν εδώ και πολύ καιρό το πανελλήνιο αποτελούν ένα φαινόμενο που δείχνει πως υπάρχουν ακόμη στην κοινωνία μας βαθιά ριζωμένες παθογένειες, που παράγει η «ιδεολογική» εμμονή πολλών ανδρών να διατηρούν ρόλο ιδιοκτήτη και κυρίαρχου στις σχέσεις τους με τις γυναίκες.
Η παρουσία της πατριαρχικής αντίληψης δεν εξαντλείται, όμως, μόνο στις δολοφονίες γυναικών, στις κακοποιήσεις και τη βία. Υπάρχει κι έχει βαθιές ρίζες στους εργασιακούς χώρους, στην πολιτική, στο χώρο του θεάματος. Η σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών, οι παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας, η εργαλειοποίησή τους ως σεξουαλικά αντικείμενα, ο αποκλεισμός τους από θέσεις ευθύνης καταδεικνύουν επίσης πως οι σύγχρονες κοινωνίες της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και του metaverse δεν έχουν καταφέρει να περιορίσουν σημαντικά την επίδραση της πατριαρχικής αντίληψης στην οργανωμένη κοινωνική ζωή.
Κινήματα, όπως το #metoo ή τα κινήματα των γυναικών αναδεικνύουν διαρκώς τα προβλήματα που γεννά η αντίληψη αυτή. Οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν εντάξει εδώ και χρόνια στην πολιτική τους ατζέντα τις έμφυλες διεκδικήσεις. Μένει μόνο η ένταση του αγώνα μας, όλων των προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων, ώστε να αναδειχθούν αυτές οι διεκδικήσεις σε κύρια επίδικα για τις κυβερνήσεις, που θα στοχεύσουν με σφαιρικές πολιτικές εκτός των άλλων και στη βάση του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από την πατριαρχική αντίληψη των ανδρών.
Μένει η πολιτική βούληση για να αναλάβουν οι κυβερνήσεις πέρα από την αντιμετώπιση των συνεπειών γενναίες πολιτικές εστιάζοντας πρωτίστως στο εκπαιδευτικό σύστημα με τη ένταξη διακριτού προγράμματος για τις έμφυλες σχέσεις.
Η Ημέρα της Γυναίκας, λοιπόν, μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να τιμάται μόνο μία ημέρα. Η πάλη για τη υπέρβαση της πατριαρχίας είναι πάλη καθημερινή.
Στα σπίτια μας, στα σχολεία, στις δουλειές, στους χώρους διασκέδασης, στους δρόμους. Παντού. Μέχρι να τερματίσουμε την υποτιμητική αντιμετώπιση των γυναικών. Μέχρι να καταφέρουμε να μη νιώθει καμία γυναίκα μόνη κι ανυπεράσπιστη. Μέχρι να μην υπάρξει ποτέ ξανά άνδρας που να τολμήσει να απλώσει χέρι πάνω της».