Της Αγγελικής Τριαρίδου
Υπάρχουν δύο τρόποι να κάνει κανείς τουρισμό:
Να επισκέπτεται τα μέρη ως “τουρίστας” δηλαδή ως άνθρωπος αποστασιοποιημένος από την πραγματική καθημερινή τους ζωή, ή να προσπαθεί να αφουγκραστεί την καρδιά του κάθε τόπου, μέσα από τις ανάσες, τα βήματα, τις καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων που ζουν εκεί.
Και υπάρχουν δύο τρόποι να προσπαθεί να αναπτύξει κάνεις τον τουρισμό σε έναν τόπο:
Να προσπαθεί να αντιγράψει ιδέες και τρόπους που δεν είναι συμβατές ή πρόσφορες, επειδή κάπου το είδε, ή το άκουσε ή κάποιος του το είπε, ακολουθώντας γραφειοκρατικά μοντέλα, ή να είναι εκεί, με τη φυσική, ηθική και πνευματική παρουσία του, υποστηρίζοντας κάθε προσπάθεια που γίνεται, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του, λύνοντας προβλήματα και αγκυλώσεις, υποδεχόμενος ο ίδιος τους επισκέπτες, δείχνοντάς τους με πολύ αγάπη “από μέσα” τον τόπο του, όπως αυτός τον ξέρει. Τα μέρη που έπαιζε μικρός, τα μέρη που μεγάλωσε, τα μέρη που έζησε και ζει. Φροντίζοντας να διορθώσει τα στραβά, φροντίζοντας να καλύψει τα κενά, φροντίζοντας να γίνουν όλα όπως πρέπει, τιμώντας την έννοια της φιλοξενίας και κάνοντας τους επισκέπτες να αισθανθούν πραγματικά καλοδεχούμενοι, και να θέλουν να ξαναγυρίσουν εδώ. Και όλα αυτά, χωρίς να υπάρχει από πίσω κανένα συμφέρον, καμιά υλική ή άλλη απολαβή, καμία κρυφή ελπίδα, μόνο από την αγάπη προς τον τόπο του.
Είχαμε την τύχη την μέρα που επισκεφτήκαμε το Σιδηρόκαστρο με τα Μελένια Λεμόνια και την εκδρομή των Λιμνών, να έχουμε μαζί μας τον Ιωσήφ Παναγιωτίδη, τον φίλο, απόστρατο ανώτατο αξιωματικό, Δημοτικό Σύμβουλο, και υποψήφιο Δήμαρχο Σιντικής, έναν άνθρωπο με μεράκι και όραμα, αλλά ακόμα περισσότερο με θέληση και ικανότητα να προσφέρει.
Μας έδειξε τον τόπο του με μοναδική αγάπη.
Σηκώθηκε πρωί πρωί και οργάνωσε την επίσκεψη μας στο παρεκκλήσι της Αγίας Ζώνης, για να μην βρούμε τον περιβάλλοντα χώρο και τον ναό ατακτοποίητο από τον χθεσινοβραδυνό γάμο, μας πήγε μέσα στο δάσος στα σπήλαια και στους Καταρράκτες των θερμών νερών του Μαύρου Βράχου, από μονοπάτια που φυσικά δεν θα τα βρίσκαμε ποτέ από το google maps, μας ξενάγησε στον κεντρικό πεζόδρομο και την πλατεία του Σιδηροκάστρου, μερίμνησε ώστε να μας ανοίξουν το Παλαιοντολογικό Μουσείο, ήταν μαζί μας σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη Βυρώνεια, μας βοήθησε αφάνταστα μαζί με τον Κώστα Δημόπουλο, Δημοτικό Σύμβουλο από τον Παραπόταμο, να οργανώσουμε την ποιητική βραδιά μας, στο εντελώς αναξιοποίητο και παραμελημένο λιμανάκι της Κερκίνης, δίνοντας πραγματικά την ψυχή του για να έχουμε ό,τι χρειαστούμε και να περάσουμε καλά και να γνωρίσουμε τη μαγεία του τόπου του, τα κρασιά τοπικών παραγωγών όπως το κτήμα Μελίδου, την τοπική γαστρονομία της περιοχής της Σιντικής.
Έναν τόπο που τον αγαπάει και ήθελε να τον μοιραστεί μαζί μας. Να τον αγαπήσουμε κι εμείς.
Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ!
(Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν είχαμε τέτοιους ανθρώπους, έξυπνους, οραματιστές και κυρίως ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥΣ, τόποι όπως η Σιντική που έχει απίστευτο φυσικό και γεωλογικό πλούτο και τεράστιο ιστορικό βάρος θα είχαν αναδειχτεί σε κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς των Βαλκανίων)
