Έντονο ερευνητικό ενδιαφέρον έχει η υποψήφια Βουλευτής Σερρών του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ Ευδοξία Καλπατσινίδου για τον υλικό πολιτισμό των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής, με επίκεντρο την ανάπτυξη δράσεων ανάδειξης των προσφυγικών κειμηλίων, συμμετέχοντας ως εισηγήτρια σε επιστημονικές ημερίδες και συνέδρια.
Έχει δημοσιεύσεις στο περιοδικό σύγγραμμα «Αρχείον Πόντου». Επιμελήθηκε τη σειρά τηλεοπτικών αφιερωμάτων «22 Κειμήλια για το ‘22» που προβλήθηκε στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV-100.
Ερωτηθείσα σχετικά, από το Infonews24, η υποψήφια Βουλευτής Σερρών του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ Ευδοξία Καλπατσινίδου δήλωσε τα εξής:
«Όλα αυτά τα χρόνια με απασχολούσαν τα ζητήματα των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής, δηλαδή των προσφύγων που ήρθαν από τις αλησμόνητες πατρίδες, Μικρά Ασία, Πόντος, Ανατολική Θράκη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλος εκείνος ο κόσμος που κατέρρευσε, χάθηκε, τα υλικά αποτυπώματά του, τα σπαράγματα αυτού του κόσμου, είναι τα προσφυγικά κειμήλια, τα αντικείμενα δηλαδή που μετέφεραν οι πρόσφυγες. Αυτά, όχι μόνο αποτυπώνουν τον πολιτισμό που είχαν εκεί, αλλά αποτυπώνουν και το τραύμα που βίωσαν οι πρόγονοί μας, γιατί η μεταφορά τους στις νέες πατρίδες, λειτούργησε και ως ένα θεμέλιο για την ανασύνταξη και θεμελίωση εκ νέου της ζωής τους. Δηλαδή γύρω από αυτά, από προσκυνηματικές εικόνες, από εμβληματικά κειμήλια συγκρότησαν ξανά τον κόσμο τους, τις εκκλησίες τους, οπότε ήταν εμβληματικά, πρέπει να συνεχίσουμε να αποδίδουμε τη σημασία που πρέπει στα αντικείμενα αυτά και αν κάπου, σε κάποιο μπαούλο ξεχασμένα, υπάρχουν οικογενειακά κειμήλια, πρέπει κι αυτά να τα αναδείξουμε και πάντα παράλληλα να καταγράφουμε και να αναδεικνύουμε και την ιστορία της οικογένειας που τα μετέφερε, γιατί έτσι ουσιαστικά ανασυγκροτούμε όλα εκείνα που χάσαμε, γιατί κυρίως η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Γενοκτονίας είναι μία ιστορία απώλειας, μια ιστορία τραύματος, αλλά κάθε φορά που μία τέτοια ιστορία λέγεται, θεωρώ ότι ένα κομμάτι αποκαθίσταται και οι άνθρωποι νιώθουν και μια κάποια δικαίωση. Είναι ένας τρόπος να θεραπευτεί το τραύμα που νιώθουμε ακόμη οι προσφυγογενείς. Είναι ένα ζήτημα της ταυτότητάς μας, που μας βοηθά να καταλάβουμε από που προερχόμαστε και τη σημερινή μας παρουσία».
