Της Ζωής Χειμωνίδου
Τον παν είναι ποιος αγρότης, ποιος κτηνοτρόφος θα κάτσει στο τραπέζι «συζήτησης» με την ηγεσία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, θεωρώντας ότι είναι μία κίνηση «επίδειξης» ισχύος και γνωριμιών; Ανέκαθεν αυτό γινόταν, θεωρώντας ότι στο συνδικαλιστικό «βιογραφικό» δίνει επιπλέον «μόρια», για την καθιέρωση στο ρόλο του «πιο ισχυρού αγροτοσυνδικαλιστή».
Η θέση στο τραπέζι της συζήτησης, ήταν ανέκαθεν και το «τυράκι» της εκάστοτε ηγεσίας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ), που διέκρινε τη ματαιοδοξία των αγροτοσυνδικαλιστών και ουσιαστικά κάθε φορά τους «βάζει να σκοτωθούν», ακολουθώντας τη μέχρι σήμερα απόλυτα πετυχημένη «συνταγή» του «διαίρει και βασίλευε», αποπροσανατολίζοντας άπαντες του κλάδου από τα σοβαρά ζητήματα και «κατευθύνοντας» το… ενδιαφέρον τους στις «εσωτερικές» κόντρες και έριδες.
Στο «τιμόνι» του ΥΠΑΑΤ βρίσκεται ο κ. Λευτέρης Αυγενάκης, ο οποίος «επιβραβεύθηκε» για την αποτυχημένη θητεία του ως Υφυπουργός Αθλητισμού και «αναρριχήθηκε» στην ηγεσία ενός Υπουργείου, που θα έπρεπε να βρίσκεται στην «αιχμή του δόρατος» της ανάπτυξης και της οικονομικής ανάκαμψης. Η τοποθέτησή του δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται καν για τον πρωτογενή τομέα.
Μάλιστα, ο κ. Αυγενάκης έχει δείξει τις προθέσεις του, καθώς εδώ και μήνες δεν ασχολείται με τίποτε άλλο εκτός από την περιοχή της Θεσσαλίας και την περιοχή της εκλογικής του περιφέρειας, της Κρήτης.
Λογικό, μεν, για τη Θεσσαλία, καθώς ακόμη προσπαθεί να «επουλώσει» τις «πληγές» της από τις καταστροφικές πλημμύρες του φθινοπώρου, αλλά…. Αλλά, μάλλον, στο «πίσω μέρος του κεφαλιού» του κ. Αυγενάκη, είναι και το πολιτικό «κομμάτι», το ερώτημα και η απάντηση «αν δεν βγουν οι Θεσσαλοί και οι Κρητικοί στους δρόμους, ποιοι άλλοι θα βγουν; Κανένας».
Λογικό, αφού, οι παλιές, ένδοξες ημέρες που οι Σερραίοι αγρότες έδιναν το «στίγμα» των αγροτικών κινητοποιήσεων, τον παλμό και τη δυναμική, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Σήμερα; Σήμερα προτιμούν να καυγαδίζουν σαν τα «κοκόρια» για το ποιος θα κάτσει στο τραπέζι της… ντροπής, στο τραπέζι του δήθεν διαλόγου με την ηγεσία του ΥΠΑΑΤ. Για κάποιους αυτό είναι το ζητούμενο; Τα προβλήματα και η ανύπαρκτη αναπτυξιακή προοπτική φαίνεται ότι δεν είναι αρκετά για να τους «οδηγήσουν» στους δρόμους.
