Το Παγγαίο όρος είναι μεγάλος ορεινός όγκος της Ελλάδας που εκτείνεται στους νομούς Καβάλας και Σερρών.
Κατά την ελληνική μυθολογία το όρος αρχικά ονομαζόταν Καρμάνιον, για να ονομαστεί μετέπειτα Παγγαίον από τον Παγγαίο, γιο του θεού Άρη και της Κριτοβούλης, ο οποίος, μη μπορώντας να αντέξει τις τύψεις του για την αιμομιξία που άθελά του διέπραξε με την θυγατέρα του, αυτοκτόνησε πάνω στο όρος αυτό.
Το Παγγαίο όρος αναφέρεται συχνά από τις αρχαίες ελληνικές και λατινικές πηγές και ήταν ιδιαίτερα φημισμένο για τα αργυρωρυχεία και χρυσωρυχεία του, καθώς και για τη ναυπηγήσιμη ξυλεία που παρείχαν τα δάση του. Ακόμη περίφημα ήταν τα εκατόφυλλα τριαντάφυλλα που φύονταν σε αυτό.
Ο Αισχύλος στην τραγωδία «Πέρσαι» αναφέρει το όρος Παγγαίο στην περιγραφή της πορείας που ακολούθησαν οι ηττημένοι Πέρσες: « ἔς τε Μακεδόνων χώραν ἀφικόμεσθ᾽, ἐπ᾽ Ἀξιοῦ πόρον, Βόλβης θ᾽ ἕλειον δόνακα, Πάγγαιόν τ᾽ ὄρος » («φτάσαμε στη Μακεδονία, στον Αξιό, και στους βάλτους και τις καλαμιές της Βόλβης και στο Παγγαίο όρος»).
Στην κορυφή του Παγγαίου όρους βρισκόταν το φημισμένο ιερό του Διονύσου, το οποίο είχαν υπό τον έλεγχό τους οι Σάτρες. Στο μαντείο υπήρχε μια γυναίκα ως «προμάντιδα», δηλαδή σαν Πυθία. Επίσης είχε έμπειρους ιερείς, τους «προφήτες», προερχόμενους από το πολεμικό φύλο των μαχαιροφόρων Βησσών της Ροδόπης, οι οποίοι μετέφεραν στους πιστούς τους χρησμούς που ο Βάκχος ενέπνεε στην προμάντιδα.
Τα «ακιδογραφήματα» ή τα «βραχογραφήματα» του Παγγαίου αποτελούν σχεδιάσματα πάνω στον γρανίτη ή τον ασβεστόλιθο, συνηθέστατα στο ύπαιθρο, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και μέσα σε σπήλαια. Παριστάνουν ζώα, ανθρώπους, αγρίμια του δάσους αλλά οι αρχαιολογικές γνώσεις για αυτά είναι ελάχιστες.
Το Παγγαίο είναι και γνωστό ως το Χρυσοφόρο Παγγαίο λόγω των πλούσιων κοιτασμάτων χρυσού και αργυρού που εκμεταλλεύτηκε στην αρχαιότητα ο Φίλιππος Β’ Βασιλιά των Μακεδόνων. Μια απο τις εισόδους των μεταλλείων είναι ακόμα διακριτή, λίγο πριν το Καταφύγιο Χατζηγεωργίου επί του παλαιού ορεινού δρόμου.
Πηγή: el.wikipedia.org
