Του Δημήτρη Καστώρη
Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»
Η ανατομία του αποτελέσματος των Ευρωεκλογών με τη σημαντική άνοδο της Ακροδεξιάς και την κατά κράτος επικράτηση της συνειδητής αποδοκιμαστικής αποχής, έχει έναν και μόνο κερδισμένο. Τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Οι τρούλοι του Κρεμλίνου, που στις κορυφές τους αναμειγνύονται το Κόκκινο Αστέρι, σύμβολο ισχύος της ΕΣΣΔ, με τον σταυρό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σύμβολο της τάξης πραγμάτων που επικρατεί στη Μόσχα τα τελευταία 24 χρόνια, χαμογελούν ατενίζοντας τις έκτακτες βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, την γκρίνια στη Γερμανία και τη γενικότερη άνοδο της άκρας Δεξιάς σε ολόκληρη την Ε.Ε.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ε.Ε. είναι πολυπαραγοντική και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις πολιτικές που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια η ηγεσία της Ένωσης.
Οι κοινές, όμως, συνιστάμενες που έχει η ιδεολογία της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς με την πολιτική του καθεστώτος Πούτιν από το 2000, ήταν αναπόφευκτο να φέρουν κοντά τα δύο αυτά πολιτικά δόγματα. Όταν ο Πούτιν ανέλαβε την εξουσία στα τέλη της δεκαετίας του ’90, η Ρωσική Ομοσπονδία παράπαιε, το ίδιο και η κοινωνία της.
Γνωρίζοντας τη νοοτροπία του λαού του και έχοντας την πλήρη στήριξη των τότε οικονομικών συμφερόντων της διεφθαρμένης χώρας του, ξεκίνησε ένα φάσμα μεταρρυθμίσεων, αρχικώς σε οικονομικό επίπεδο, που απομάκρυναν το φάντασμα της χρεοκοπίας από την Κόκκινη Πλατεία.
Στη συνέχεια, εφαρμόζοντας είτε φαναριώτικη πολιτική είτε πολιτική τσάρου, κατάφερε να κάνει τα συμφέροντα που τον στήριξαν να είναι πλήρως ελεγχόμενα από τον ίδιο ή από τον σκληρό πυρήνα εξουσίας που είχε δημιουργήσει.
Αυτό το οποίο εφαρμόστηκε στη Ρωσία τα επόμενα χρόνια, όπου παρεμπιπτόντως οι δείκτες οικονομικής της ανάπτυξης ήταν σχεδόν πάντα θετικοί, είχε σχεδιαστεί πάρα πολύ καλά.
Αναπτύχθηκε μία πατριωτική και αντιναζιστική συνείδηση με πολλούς και ποικίλους τρόπους, όπως η αλλαγή του εθνικού ύμνου της χώρας που έχει το ίδιο μουσικό άκουσμα με αυτόν της ΕΣΣΔ, η εμφάνιση σε όλους, σχεδόν, τους τομείς της καθημερινής ζωής στρατιωτικών και πατριωτικών συμβόλων, οι τιμές στους βετεράνους του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όπως λένε στη Ρωσία τον Β’ Π.Π.
Παράλληλα, ενίσχυσε τις παραδόσεις και των θρησκειών που έχει κάθε περιοχή της αχανούς αυτής πολυεθνικής και πολυθρησκευτικής χώρας.
Όλα αυτά δημιούργησαν την εικόνα της σημερινή Ρωσίας, σε συνδυασμό με τις επικρίσεις στο πρόσωπο του Πούτιν για το επίπεδο της δημοκρατίας, με διώξεις πολιτικών αντιπάλων, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έλεγχο των ΜΜΕ, νοθεία στις εκλογές, και υψηλά επίπεδα διαφθοράς.
Στην Ε.Ε. τώρα, τα έτη 2000-2007 χαρακτηρίστηκαν από μία σχετική οικονομική ανάπτυξη μέχρι το φθινόπωρο του 2007 που ξεκίνησε η κρίση εμπιστοσύνης και ρευστότητας. Στη συνέχεια, είχαμε την κορύφωση της οικονομικής κρίσης και ξεκίνησαν να βγαίνουν από τη φωλιά τους τα απομεινάρια του ναζισμού και του φασισμού ως ακροδεξιές δυνάμεις που είχαν κρυφτεί μετά την ήττα του Γ’ Ράιχ, ήττα στην οποία πρωτοστάτησε η τότε ΕΣΣΔ…
Παραλλήλως, οι οικονομικές σχέσεις χωρών της Ε.Ε. με τη Ρωσία είχαν αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό τόσο στον τομέα της Ενέργειας όσο και τους τομείς των χημικών προϊόντων και των προϊόντων του πρωτογενούς τομέα. Η Ε.Ε., πιστή στο δόγμα της οικονομικής σταθερότητας και αφήνοντας στην άκρη την πολιτική, μην μπορώντας να ελέγξει τα μεταναστευτικά ρεύματα και ταυτοχρόνως θυσιάζοντας τις κοινωνικές πολιτικές της, ήταν σα να έριχνε λάδι στη φωτιά που είχε ξεσπάσει.
Ο καπνός αυτής της φωτιάς φαινόταν, όμως, από τους τρούλους του Κρεμλίνου, και φυσικά δεν τους άφησε αδιάφορους.
Η πολιτική που ασκούσε όλα αυτά τα χρόνια ο Πούτιν, δείχνοντας μία ισχυρή Ρωσία που κατάφερε να σταθεί στα πόδια της ύστερα από την πλήρη αποδόμησή της, φάνταζε και φαντάζει στα μάτια και στο νου των αγανακτισμένων νέων από τη μία, και πικραμένων όχι νέων ανθρώπων από την άλλη, που ήρθαν αντιμέτωποι με πολύπλευρες κρίσεις –αξιών, θεσμών, εργασίας, θρησκευτικών, φυλετικών και ων ουκ έστι αριθμός– ως κάτι το καλό, αν όχι το ιδανικό. Αυτό, όπως ήταν φυσικό, εκφράστηκε και στις κάλπες, εθνικές και ευρωπαϊκές, τόσο στο παρελθόν όσο και προσφάτως.
Η προσέγγιση της Ρωσίας με την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, αρχικώς σε επίπεδο βιτρίνας, δεν άργησε να έρθει. Στη συνέχεια, η προσέγγιση πέρασε σε επίπεδο ταμείου.
Τον Μάιο του 2019 πέφτει η κυβέρνηση συνασπισμού στην Αυστρία, όταν δημοσιεύτηκε βίντεο με τον αντικαγκελάριο και επικεφαλής του Κόμματος Ελευθερία της Αυστρίας (FPÖ), να υπόσχεται κρατικές συμβάσεις στην ανιψιά ενός Ρώσου ολιγάρχη, με αντάλλαγμα την πολιτική του στήριξη. Στις τελευταίες ευρωεκλογές το FPÖ ήρθε πρώτο με ποσοστό 25,4%.
Στην Ουγγαρία ο Όρμπαν το 2014 υπέγραψε σύμβαση, ύψους 12,5 δισ. ευρώ, με τη ρωσική Rosatom, η οποία χρηματοδοτήθηκε με ρωσικό δάνειο 10 δισ. ευρώ. Το κόμμα του Όρμπαν, Fidesz, στις τελευταίες ευρωεκλογές έλαβε 44,79%.
Στη Γαλλία του Μακρόν, που πρωτοστατεί στην αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία και που καταποντίστηκε στις Ευρωεκλογές, νικητής αναδείχθηκε το κόμμα Εθνική Συσπείρωση, της Μαρίν Λε Πεν, με ποσοστό 31,37%, που το 2014 πήρε δάνεια ύψους 11 εκατ. ευρώ από τη ρωσική τράπεζα First Czech Russian Bank.
Στη Γερμανία, του επίσης πρωτοστάτη στην υποστήριξη της Ουκρανίας Όλαφ Σολτς, το κόμμα του, το SPD, βρέθηκε τρίτο, με δεύτερο το ανοιχτά φιλορωσικό AfD.
Όπως φαίνεται, η ρωσική επιρροή στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή με οικονομικούς όρους ξεκινάει «σκληρά» το 2014, ένα χρόνο μετά, δηλαδή από τις διαδηλώσεις στην κεντρική πλατεία του Κιέβου της Ουκρανίας (Euromaidan), το 2013.
Βασικό αίτημα των διαδηλωτών τότε, ήταν η συνέχιση της ενταξιακής πορείας της χώρας στην Ε.Ε.
Στην ίδια διαδήλωση κάνουν, όμως, την εμφάνισή τους και ακροδεξιά ουκρανικά κόμματα, όπως το Svoboda, που έχοντας ως στρατιωτικό βραχίονα τον «Δεξιό τομέα», με καθαρά αντιρωσική ατζέντα, αναλαμβάνουν τη διοίκηση στους δρόμους του Κιέβου που κατέχουν οι διαδηλωτές.
Παράλληλα, στην ίδια διαδήλωση έκαναν την εμφάνισή τους και τα σύμβολα του Τάγματος Αζόφ, ενός άλλου καθαρά ναζιστικού μορφώματος. Στις ίδιες διαδηλώσεις παρούσα και η μετέπειτα εκπρόσωπος του υπ. Εξ. των ΗΠΑ Βικτώρια Νούλαντ…
Ο ναζισμός και ο φασισμός ως αυτογενή πολιτικά σχήματα (αν μπορούν να χαρακτηριστούν πολιτικά), καλυμμένα κάτω από τον πατριωτισμό και εθνικισμό, βρίσκονται ακόμη στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Το επικίνδυνο σημείο είναι εκείνη η απειροελάχιστη κοινή συνισταμένη η οποία μπερδεύεται με την Ακροδεξιά και μπορεί πολύ εύκολα να αλλάξει την πορεία της αγάπης για την πατρίδα και να τη μετατρέψει είτε σε φούρνους, όπως αυτούς του Άουσβιτς, είτε σε απέραντα πεδία μαχών, όπως αυτά της Ουκρανίας και στα οποία χάνονται ανθρώπινες ζωές.
Γιατί αυτή είναι η κατάληξη του ναζισμού και του φασισμού… Και μήπως αυτό θα έπρεπε να ήταν πρωτίστως το διακύβευμα των Ευρωεκλογών; Η τελική λύση της πλήρους εξαφάνισης του ναζισμού και του φασισμού…
Πηγή: vradini.gr
