Της Πόπης Χαριτωνίδου- Γαρούφα
Συγγραφέας- Αρχαιολόγος- Ιστορικός τέχνης
Ως συγγραφέας, κάθε έργο που δημιουργώ προέρχεται από βαθιά αναζήτηση και από την επιθυμία να προσφέρω κάτι που θα έχει νόημα και διάρκεια.Τα δύο τελευταία μου βιβλία, «Η Μελωδία της Αγάπης: Ορφέας και Ευρυδίκη» και «Ο Φύλακας του Σπόρου: Η Δύναμη της Συλλογικότητας», αντλούν τη θεματολογία τους από τα ιδανικά της αγάπης, της παράδοσης και της συλλογικής ευθύνης – αξίες τόσο απαραίτητες στις μέρες μας. Το κοινό νήμα που τα συνδέει είναι η προσπάθεια να φωτίσουν την εσωτερική δύναμη που αναδύεται όταν οι άνθρωποι ενωθούν με αφοσίωση και αυταπάρνηση. Τα θέματα αυτά – τόσο απαραίτητα στις μέρες μας – συνδέουν τους χαρακτήρες των βιβλίων με την αναζήτηση νοήματος και τη βαθύτερη κατανόηση του εαυτού και της κοινότητας.
Στη «Μελωδία της Αγάπης», η διαχρονική ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης γίνεται ένας ύμνος στην αιώνια πίστη και στη δύναμη της αγάπης που μπορεί να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο. Εδώ η αγάπη είναι μια πηγή αυταπάρνησης και εσωτερικής δύναμης, μια σύνδεση που ξεπερνά τη φθορά του χρόνου. Εξερευνώ την έννοια της αγάπης ως δύναμη που δεν γνωρίζει όρια ούτε φυσικά ούτε πνευματικά.
Ορφέας και Ευρυδίκη, δύο ψυχές ενωμένες σε μια μοναδική σύνθεση, προσπαθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που η μοίρα τοποθετεί μπροστά τους. Σε αυτό το έργο, ήθελα να δείξω ότι η αγάπη έχει τη δύναμη να μας μεταμορφώνει, να μας καθοδηγεί σε στιγμές δοκιμασίας, και να μας προσφέρει μια αίσθηση σκοπού που αντέχει στον χρόνο. Είναι μια ιστορία που τονίζει την πίστη και τη σύνδεση, προτρέποντας τον αναγνώστη να σκεφτεί πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για χάρη αυτών που αγαπά.
Στο νέο μου βιβλίο, «Ο Φύλακας του Σπόρου: Η Δύναμη της Συλλογικότητας», (σε διαδικασία έκδοσης και σύντομα διαθέσιμο στα βιβλιοπωλεία, τόσο φυσικά όσο και ηλεκτρονικά), η παράδοση ενσαρκώνεται σε έναν μικρό, μαγικό σπόρο, έναν θησαυρό που περνά από γενιά σε γενιά και γίνεται σύμβολο ελπίδας και ανθεκτικότητας. Αυτός ο σπόρος δεν αντιπροσωπεύει απλώς έναν καρπό, αλλά και μια ολόκληρη κληρονομιά που απαιτεί σεβασμό και ευθύνη. Η έννοια της συλλογικότητας, λοιπόν, παίρνει κεντρικό ρόλο, καθώς οι χωρικοί πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να προστατεύσουν αυτό που τους συνδέει με το παρελθόν και το μέλλον τους.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, η παράδοση δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο που μεταφέρεται μηχανικά. Αντίθετα, γίνεται ο πυρήνας που συνενώνει μια κοινότητα, που διδάσκει στα μέλη της τη σημασία της κοινής προσπάθειας, της φροντίδας και της θυσίας. Αυτή η παράδοση που περικλείει ο σπόρος είναι η φωνή των προγόνων, η σοφία της γης και η ελπίδα για το αύριο.
Η δύναμη της συλλογικότητας είναι ο κεντρικός άξονας και των δύο βιβλίων, καθώς και στις δύο ιστορίες, οι χαρακτήρες καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι το μεγαλείο δεν βρίσκεται στην ατομική δύναμη, αλλά στην ενότητα και στην αλληλοϋποστήριξη. Η ιστορία του σπόρου και του χωριού δείχνει ότι οι προκλήσεις, ακόμα και όταν φαίνονται αξεπέραστες, μπορούν να ξεπεραστούν μόνο όταν αναγνωρίζουμε την αξία της κοινότητας. Η κοινότητα είναι αυτή που τελικά γίνεται ο «φύλακας» κάθε πολύτιμου στοιχείου της ζωής μας.
Ο τίτλος «Ο Φύλακας του Σπόρου» αναφέρεται σε έναν ρόλο που αρχικά ανήκει σε έναν μόνο χαρακτήρα, αλλά σταδιακά τον επωμίζεται η κοινότητα ολόκληρη. Αυτό το μοίρασμα της ευθύνης αντικατοπτρίζει την ανάγκη του σύγχρονου κόσμου να σταθεί ενωμένος μπροστά στις δοκιμασίες και να προστατέψει τα κοινά του αγαθά και ιδανικά.
Συνδέοντας τα δύο έργα, εύχομαι να περάσω στον αναγνώστη το μήνυμα ότι η αληθινή δύναμη και η διαχρονική αξία κάθε πράγματος έγκειται στη σχέση μας με τον κόσμο γύρω μας. Μέσα από την αγάπη, μπορούμε να βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας. Μέσα από την παράδοση, βρίσκουμε τις ρίζες μας και το αίσθημα της συνέχειας. Και μέσα από τη συλλογικότητα, καταφέρνουμε να προχωράμε, να επιβιώνουμε και να ανθίζουμε.
Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη μας μαθαίνουν την αυθεντική, αληθινή αγάπη, ενώ ο Φύλακας του Σπόρου μας υπενθυμίζει την αξία της κοινότητας και της συλλογικής ευθύνης. Ελπίζω οι ιστορίες αυτές να βρουν μια θέση στην καρδιά του αναγνώστη, εμπνέοντας τον να αναζητήσει τις δικές του ρίζες και να δυναμώσει τις δικές του σχέσεις.
Ας θυμόμαστε ότι κάθε μικρός σπόρος που φυτεύουμε – είτε στη γη είτε στις ψυχές των ανθρώπων γύρω μας – έχει τη δύναμη να ανθίσει, αρκεί να τον φροντίσουμε συλλογικά και με σεβασμό.
