«Το κόκκινο κυκλάμινο» είναι ένα ακόμη Χριστουγεννιάτικο παραμύθι της Ελένης Σίμπα (Κατοχυρωμένο) μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, ΔΩΡΕΑΝ.
Ο Χειμωνιάτικος ήλιος έστειλε τις πρώτες ακτίνες του στην μικρή πλαγιά του βουνού. Λίγο πιο πέρα, υπήρχαν πελώρια έλατα σκεπασμένα με χιόνι. Το αεράκι τίναζε απαλά τα κλαδιά τους κι έκανε το χιόνι που υπήρχε επάνω τους να σκορπίζεται κάτω στη γη.
Εκεί κοντά στο γκρεμό ήταν φυτρωμένο ένα κατακόκκινο κυκλάμινο. Ήταν τέτοια η όψη του που τραβούσε αμέσως όλα τα βλέμματα. Είχε ένα τόσο σπάνιο όνομα όση ήταν και η ομορφιά του. Το έλεγαν Ιουλίττα και λούζονταν στο φως του ήλιου με τις ώρες. Όλα ήταν όμορφα στην ζωή του πανέμορφου κυκλάμινου εκτός από τη μοναξιά στην οποία ζούσε.
-Μην με κόβεις! Είπε το κυκλάμινο σ’ ένα κοριτσάκι που φαινόταν φτωχό και κρατούσε ένα πανεράκι με λουλούδια του Χειμώνα.
-Γιατί; Ρώτησε το κοριτσάκι. Πως είναι δυνατόν να μιλάει ένα κυκλάμινο;
-Μα, δεν είμαι ένα απλό κυκλάμινο! Είμαι το μοναδικό κυκλάμινο που το λένε Ιουλίττα και κάθε χρόνο το ξεριζώνει και το παίρνει μαζί του ο Άη Βασίλης!
-Τί μου λες! Εντάξει, τότε! Δεν σε κόβω! Καλά Χριστούγεννα! Είπε το κοριτσάκι κι έφυγε.
Πολύ κοντά στο κόκκινο κυκλάμινο, βρισκόταν ένα μεγάλο βασιλομανίταρο, ο Ίωνας.
-Μην φοβάσαι! Είπε στην Ιουλίττα ο Ίωνας. Δεν θ’ αφήσω κανέναν να σε κόψει!
-Ω! Είσαι πολύ ευγενικός, Ίωνα! Φυτρώνω και ξεραίνομαι κάθε χρόνο, αλλά πιο μεγάλο κι ευγενικό βασιλομανίταρο δεν έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου!
Αυτά τα λόγια της Ιουλίττας συγκίνησαν πολύ το ευαίσθητο βασιλομανίταρο. Αισθάνονταν πάντα ότι, ποτέ του, δεν είχε αγαπηθεί από κανέναν. Κι αυτό, επειδή φυτρωμένο μια ζωή εκεί κι αυτό ζούσε μόνο του κλειδωμένο μέσα στην μοναξιά του.
-Μα, κι εγώ φροντίζω από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε το όμορφο, κόκκινο κυκλάμινό μου, την Ιουλίττα, να μην πάθει κάτι! Την αγαπώ πολύ! Είπε ο Ρένος το θεόρατο έλατο! Τα κλαδιά μου θα την προστατεύουν πάντα!
Σε μια γωνιά της χιονισμένης πλαγιάς υπήρχε φυτρωμένο κι ένα μικρό δεντράκι ”γκι”. Το έλεγαν Δωρόθεο κι ήταν γεμάτο κόκκινες μπιλίτσες.
-Καμαρώνω Ιουλίττα που έχω δίπλα μου ένα τόσο όμορφο λουλούδι σαν κι εσένα! Της είπε, συγκινώντας την ο Δωρόθεος, το μικρό δεντράκι ”γκι”.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σου! Μα, τι έχω κάνει στην ζωή μου, για ν’ αξίζω τόση αγάπη; Είμαι απλώς ένα λουλούδι του Χειμώνα! Είναι κρίμα όμως, που σε λίγες μέρες, θα φύγω! Τους είπε η Ιουλίττα.
-Και γιατί παρακαλώ; Που θα πας; Την ρώτησε ο Δωρόθεος, το μικρό δεντράκι ”γκι”, γεμάτος αγωνία.
-Μα, καλά! Δεν το ξέρεις ότι, κάθε χρόνο πριν τα Χριστούγεννα, περνάει από ‘δω ο ίδιος ο Άη Βασίλης με το έλκηθρό του, που το σέρνουν οι τάρανδοι, ο οποίος με ξεριζώνει και με παίρνει μαζί του;
Την κοίταξε για λίγο γεμάτος απορία. Πως θα την αποχωρίζονταν, όχι μόνο αυτός, αλλά και ο Ρένος το έλατο και ο Ίωνας το βασιλομανίταρο;
-Που να το ξέρω; Της είπε με το κεφάλι κατεβασμένο ο Δωρόθεος, το δεντράκι ”γκι”, γεμάτος στενοχώρια.
-Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ο Άγιος των Χριστουγέννων φέρνει την όμορφη γλάστρα μου, που είναι ζωγραφισμένη με χίλια χρώματα και μαζί με το χώμα που έχουν οι ρίζες μου με βάζει μέσα! Είπε η Ιουλίττα.
-Λυπάμαι… Ομολόγησε ο Δωρόθεος το δεντράκι ”γκι”.
-Όταν ζούσαν οι γονείς μου, που ήταν ένα θαυμάσιο ζευγάρι λουλουδιών, με τη μητέρα μου ένα κυκλάμινο με λευκό χρώμα και τον πατέρα μου ένα με κόκκινο χρώμα, έπαιρνε κι εκείνους κι εμένα, μωράκι στο καρότσι, μαζί του!
-Τώρα; Δεν ζουν; Απόρησε ο Ρένος το πελώριο έλατο.
-Πολύ θα ήθελα να ζούσαν! Έμεινα έρημη και μόνη να φυτρώνω εδώ κι εκεί από πολύ μικρή! Τους είπε εκείνη.
-Α! Κατάλαβα, Ιουλίττα! Φαίνεται ότι, από την μητέρα σου κληρονόμησες το ταλέντο να γράφεις ποιήματα και από τον πατέρα σου πήρες το κόκκινο χρώμα στα πέταλά σου! Συμπέρανε ο Ίωνας, το βασιλομανίταρο.
-Μάλλον! Ο Άγιος πιστεύει ότι, τού φέρνω γούρι, γι’ αυτό με παίρνει με την γλάστρα μου και με βάζει στο μαγευτικό σπίτι του! Στολίζει πάντα με πολύτιμα στολίδια τα κόκκινά μου μαλλιά! Εγώ το μόνο που κάνω είναι να του τραγουδώ ό,τι τραγούδι θέλει! Μερικές φορές, του γράφω και ποιήματα για την φιλία και την αγάπη! Άλλωστε είναι και νονός μου! Αυτός με βάφτισε δίνοντάς μου το όνομα της μητέρας του!
Να σας πω ένα ποίημα που έγραψα για την μητέρα μου; Τους είπε κι όλοι τους την κοίταξαν με έκπληξη με τα μάτια τους ορθάνοιχτα.
-Και το ρωτάς; Απάντησε ο Δωρόθεος το μικρό δεντράκι ”γκι”.
ΛΕΥΚΟ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ
Μάτια γκριζογάλανα,
μαλλιά ίσια, ξανθά,
που ο άνεμος ξερίζωσε
κι έστειλε μακριά.
Η ομορφιά τραγούδησε
τραγούδι που γελάει.
Λευκό κυκλάμινο είπανε
λουλούδι που μιλάει.
Μάτια γκριζογάλανα,
μαλλιά ίσια, ξανθά,
που ο άνεμος ξερίζωσε
κι έστειλε μακριά.
-Πόσο λυπάμαι που θα ξαναφύγεις! Τι καλή ψυχή που έχεις χρυσή μου κοπέλα! Είπε ο Ρένος το πελώριο έλατο.
-Θα φύγω αλλά θα ξανάρθω! Μόλις τελειώσουν οι γιορτές ο Άη Βασίλης θα με στείλει μέσα σ’ ένα κουτί με το ταχυδρομείο σ’ έναν απ’ τους βοηθούς του, που μένουν εδώ όλη την χρονιά κι εκείνος θα με ξαναφυτέψει! Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα!
-Τι πρόβλημα; Ρώτησε ο Ίωνας, το βασιλομανίταρο.
-Ε… Να! Δεν θα με χωράει πλέον η γλάστρα μου, επειδή έχω μεγαλώσει και εγώ και η ρίζα μου! Θα χρειαστώ μια καινούργια, μεγαλύτερη γλάστρα!
Ακούστηκαν τα κουδουνάκια από τους τάρανδους που έσερναν την άμαξα του Άη Βασίλη.
-Ήρθε! Φώναξε η Ιουλίττα και χτένισε τα κατακόκκινα μαλλιά της. Αντίο σας φίλοι μου! Καλά Χριστούγεννα! Χαρούμενη Πρωτοχρονιά! Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες έφτασαν! Ήρθε κι η Βασιλόπιτα για την παραμονή Πρωτοχρονιάς! Κι όποιος κερδίσει το χρυσό φλουρί, σύμφωνα με την παράδοση, θα είναι και ο πιο τυχερός της καινούργιας χρονιάς! Μην ξεχάσετε ν’ ανοίξετε τα δώρα σας! Θα τα πούμε λίγο πριν την Άνοιξη, όταν επιστρέψω, για να μπω πάλι στη γη!
Ο Άη Βασίλης είχε έρθει και φέτος για να πάρει το αγαπημένο, κόκκινό του κυκλάμινο. Κρατούσε στα χέρια του μια μεγαλύτερη, πιο ακριβή γλάστρα αυτή τη φορά. Πήρε με προσοχή το μονάκριβο, κόκκινο κυκλάμινο στην αγκαλιά του και το έβαλε προσεκτικά μέσα στην πανέμορφη, πολύχρωμη γλάστρα. Η ώρα για να μοιράσει τα υπόλοιπα δώρα κι έπειτα να επιστρέψει στην Χώρα του την Καισαρεία, είχε έρθει.
ΤΕΛΟΣ
Η συγγραφέας αναφέρει: «Αφιερωμένο εξαιρετικά στην μνήμη της πολυαγαπημένης μου μητέρας Ιουλίττας, η οποία με μύησε στην σπουδή της Λογοτεχνίας, παγκόσμιας ή μη. (Θα τής είμαι ευγνώμων όχι μόνο σ’ αυτή τη ζωή, αλλά και στις επόμενες, που θα έχω ζήσει). Φέτος, θα ευχαριστήσω και πάλι τις/τους εκπαιδευτικούς, που θα επιλέξουν να διαβάσουν στους μαθητές τους τα Χριστουγεννιάτικά μου Παραμύθια. Στέλνω μαζί με την ιδιαίτερη αγάπη μου σε όλους τους αναγνώστες μου και τα πιο ειλικρινή μου συναισθήματα! Εύχομαι σε όλους από καρδιάς και με θέρμη καλές γιορτές».
