του πατέρα Παύλου Παπαδόπουλου-Εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής
Σήμερα είναι μια μέρα θριάμβου-αλλά και σιωπηλής προειδοποίησης. Είναι η Κυριακή των Βαΐων. Ο Χριστός εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ όχι με δόξες κοσμικές, αλλά καβάλα σ’ ένα ταπεινό γαϊδουράκι.
Οι δρόμοι στρώνονται με βάια και κραυγές χαράς: «Ωσαννά!», φωνάζουν μικροί και μεγάλοι. Μα Εκείνος, ο Βασιλιάς της αγάπης, γνωρίζει τι έρχεται…Στον ορίζοντα δε λάμπει χρυσός, αλλά σταυρός.
Και εσείς, νέοι μου, παιδιά της ελπίδας, της δύναμης και του ονείρου…Στα μάτια σας λάμπει η δίψα για ζωή, για νόημα, για αλήθεια. Πόσες φορές, όμως, κι εσείς σαν του όχλους της Ιερουσαλήμ, ξεκινάτε με ενθουσιασμό και καταλήγετε στη σιωπή ή χειρότερα, στην άρνηση; Πόσες φορές αρχίζετε με «Ωσαννά» και τελειώνετε με «Σταύρωσον Αυτόν»;
Ο Χριστός δεν ήρθε για να κατακτήσει με δύναμη, αλλά για να νικήσει με αγάπη. Δε φοβήθηκε την απόρριψη, ούτε το σκοτάδι. Πέρασε από το χειροκρότημα στη μοναξιά μέσα σε λίγες ημέρες-όπως πολλές φορές και εσείς, που νιώθετε μόνοι, παρεξηγημένοι, ή και απογοητευμένοι.
Αλλά να θυμάστε: Ο Χριστός εισέρχεται σήμερα και στη δική μας «Ιερουσαλήμ», στη καρδιά σας. Όχι με φανφάρες, μα με πραότητα και υπομονή. Όχι για να μας κρίνει, αλλά για να σας σηκώσει. Για να σας πει «Μην τα παρατάς. Ακόμα κι όταν όλοι σε αρνηθούν, Εγώ θα είμαι εδώ».
Η πορεία του Χριστού προς τον Σταυρό δεν ήταν ήττα-ήταν το μεγαλύτερο μάθημα: πως η αληθινή δόξα κρύβεται στην προσφορά, στην πίστη, στην θυσιαστική αγάπη. Και αυτό είναι το μήνυμα που χρειάζεται ο κόσμος σήμερα από εσάς, τη νέα γενιά: όχι κραυγές χωρίς περιεχόμενο, αλλά πράξεις γεμάτες φως.
Ας μη μείνουμε στα βάγια και τις φωνές. Ας προχωρήσουμε μαζί Του, στο Πάθος και στην Ανάσταση. Γιατί μόνο έτσι ο θρίαμβος δεν θα είναι στιγμιαίος, αλλά αιώνιος. Αμήν.
