Της Άννας Σακαλή-Ασεμιάδη
Εκπαιδευτικός
(Σελίδα «Εκπαιδευτικές διαδρομές»)
Παραμένουμε λοιπόν στη Βιτάστα θέλοντας κι εμείς με τη σειρά μας, να κάνουμε τη «δεύτερη εκπαιδευτική στάση» και να επιβεβαιώσουμε το όνομα του χωριού (Βίτα-στάση), όπως έκανε πριν χιλιάδες χρόνια ο Μ. Αλέξανδρος, αφού εκείνος πρώτος έκανε εδώ τη «δεύτερη στάση» της δικής του μεγάλης πορείας.
Το συγκεκριμένο Σχολείο είναι πολύ νεότερο από το προηγούμενο, αλλά δεν παύει να έχει κι αυτό τη δική του ιστορία, αφού πέρασαν από εδώ μεγάλος αριθμός μαθητών και δασκάλων και έδωσαν τον δικό τους αγώνα στην κατάκτηση της γνώσης.
Το πρώτο κουδούνι χτύπησε την Άνοιξη του 1959 και συγκεκριμένα στα μέσα της σχολικής χρονιάς του 1959-60. Λειτούργησε για πέντε και πλέον δεκαετίες, αφού έκλεισε το 2011, γιατί συμπεριλήφθηκε στις χιλιάδες Σχολικές Μονάδες που καταργήθηκαν λόγω των δημοσιονομικών περιορισμών που επέβαλε το πρώτο Μνημόνιο.
Αυτό που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη είναι ο τεράστιος διάδρομος με το όμορφο μωσαϊκό πάτωμα.
Αν και το σχολείο παραμένει κλειστό εδώ και χρόνια, έχουν απομείνει μερικά θρανία, μερικές καρέκλες και οι πράσινοι πίνακες που και αυτοί θα αποτελούν μια ανάμνηση στο μυαλό μας, αφού οι ασπροπίνακες κυριαρχούν πλέον τα σχολεία μας.
Οι μόνες πλέον παιδικές φωνές που ακούγονται είναι από την mini παιδική χαρά που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο.
Στις μέρες μας, μια αίθουσα χρησιμοποιείται από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Βιτάστας για την εκμάθηση παραδοσιακών χορών των κατοίκων.
