Της Άννας Σακαλή-Ασεμιάδη
Εκπαιδευτικός
(Σελίδα «Εκπαιδευτικές διαδρομές»)
Ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, επισκεφθήκαμε το μοναστήρι Δομίρου και στη συνέχεια η καρδιά μας, μας οδήγησε στο παλιό Δημοτικό Σχολείο του χωριού, ένα σχολείο που στέκεται αγέρωχο στο κέντρο του χωριού.
Το Δόμιρο, ένα από τα μικρότερα χωριά του Νομού Σερρών, αριθμεί σήμερα λιγότερους από 80 κατοίκους. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, πρόσφυγες του Πόντου εγκαταστάθηκαν στο χωριό, αναζητώντας μια νέα πατρίδα. Τα πρώτα χρόνια, το Δόμιρο δεν διέθετε σχολείο, γεγονός που αποτελούσε εμπόδιο στη μόρφωση των παιδιών. Η δίψα τους, όμως, για μάθηση, τα οδηγούσε καθημερινά στο σχολείο της γειτονικής Μυρίνης.
Αρχές της δεκαετίας του 1930, το Δημοτικό Σχολείο Δομίρου έγινε πραγματικότητα. Στην αρχή λειτούργησε ως μονοθέσιο, έως το 1965. Τη σχολική χρονιά 1965-66 έγινε ανακαίνιση και δημιουργήθηκε δεύτερη αίθουσα – τότε τα μαθήματα πραγματοποιούνταν προσωρινά στην εκκλησία του χωριού. Το σχολείο λειτούργησε μέχρι το 1985, με τους μαθητές να φτάνουν σε κάποιες χρονιές και τους 100.
Σήμερα, τα παιδιά του χωριού μεταφέρονται στο Δημοτικό Σχολείο Ροδολίβους.
Η αριστερή αίθουσα του παλιού σχολείου ανήκει πλέον στον Πολιτιστικό Σύλλογο Δομίρου, που ιδρύθηκε το 2024, και χρησιμοποιείται για συγκεντρώσεις και κεράσματα.
Η δεξιά αίθουσα λειτουργεί ως εκλογικό τμήμα και στις Εθνικές Εορτές γίνεται το καθιερωμένο κέρασμα.
Στον κάτω όροφο υπήρχε αίθουσα θεάτρου, όπου παλαιότερα πραγματοποιούνταν μαθητικές εκδηλώσεις.
Από το σχολείο αυτό αποφοίτησαν σημαντικές προσωπικότητες, όπως οι βουλευτές του Νομού Σερρών Αλέξανδρος Δαμιανίδης και Κωνσταντίνος Χατζηδημητρίου, καθώς και ο πρώην Νομάρχης Δράμας Αναστάσιος Νικολαΐδης.
Στον προαύλιο χώρο, όταν το χωριό ανήκε στον Δήμο Ροδολίβους, διοργανώνονταν πολιτιστικές εκδηλώσεις με μουσικά και χορευτικά συγκροτήματα. Τα τελευταία δύο χρόνια, ο Πολιτιστικός Σύλλογος αναβιώνει το Αντάμωμα των Κατοίκων, γεμίζοντας ξανά το σχολείο με ζωή και χαμόγελα.
Το παλιό κουδούνι, πλέον σιωπηλό, φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού στο σπίτι ενός κατοίκου. Κανείς δεν το αγγίζει πια, αλλά όλοι θυμούνται τον ήχο του…
Η πόρτα του σχολείου μπορεί σήμερα να είναι κλειστή για μαθητές, όμως οι αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές.
Ένα λιλιπούτειο σχολείο που αποτέλεσε φάρο γνώσης για πολλές γενιές παιδιών. Στα λιγοστά του τετραγωνικά χώρεσε όνειρα, ελπίδες και τις πρώτες λέξεις της ζωής τους… Και τώρα σωπαίνει…
Είναι καθήκον όλων μας να συμβάλουμε στη διάσωση αυτού του πολύτιμου κτιρίου. Δεν είναι απλώς τοίχοι και σοβάς – είναι ζωντανός μάρτυρας της γνώσης πολλών γενεών.
Θερμές ευχαριστίες στους κατοίκους του χωριού για τις πολύτιμες πληροφορίες τους και ιδιαίτερα στην πρόεδρο του χωριού Βασιλική Κεραμιδά για τη ζεστή φιλοξενία και την ξενάγηση στον χώρο.
