Η Γιούλη και ο Λευτέρης ονειρεύονται και δημιουργούν στο Θεοδώρειο/ Photo: Παναγιώτης Σαββίδης
Άφησαν πίσω τη Θεσσαλονίκη, για να ζήσουν -κυριολεκτικά- στην άκρη του πουθενά. Σε ένα μικρό χωριό 50 μόλις κατοίκων, στο βορειοδυτικό άκρο των Σερρών και στους πρόποδες της καταπράσινης οροσειράς των Κρουσίων που αποτελεί φυσικό σύνορο με το γειτονικό Κιλκίς.
Το Θεοδώρειο, κυριολεκτικά «δώρο Θεού», μπορεί να μην αναφέρεται σε πολλούς χάρτες, ωστόσο αποτελεί το τέλος μιας διαδρομής στην «Άγρια Δύση» των Σερρών. Τόπος που σαγηνεύει τον επισκέπτη από την ομορφιά και τη μαγεία της άγριας και ανόθευτης της φύσης που το περιβάλλει, με «πρωταγωνιστές» άλογα, αγελάδες και κατσίκια που βόσκουν ανέμελα στον έφορο κάμπο.
Πριν από ένα χρόνο η Γιούλη Πιλπιλίδου και ο Λευτέρης Ελευθεριάδης, συνεργάτες και σύντροφοι, πήραν την απόφαση να εγκατασταθούν μόνιμα στο μικρό χωριό, αφήνοντας πίσω τους τους έντονους ρυθμούς της Θεσσαλονίκης. Η απόφαση μπορεί να μην ήταν εύκολη, ωστόσο φαίνεται να τους δικαιώνει. Δημιούργησαν με πολύ αγάπη και μεράκι την παραδοσιακή ταβέρνα «Πιρπιρίμι», που εκτός από καλό φαγητό ξεχωρίζει και από τα μουσικά live και τα άλλα πολιτιστικά event που τακτικά διοργανώνει, προσελκύοντας επισκέπτες από τη γύρω περιοχή και όχι μόνο.
Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες των Κρουσίων στο Ν.Δ. άκρο των Σερρών/Photo: Παναγιώτης Σαββίδης
Η Γιούλη, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σουηδία, κατάγεται από το Θεοδωρειο και μικρή περνούσε κάθε χρόνο τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό. Όπως λέει ανέκαθεν ήταν συναισθηματικά δεμένη με τον όμορφο τόπο, χωρίς βέβαια να περάσει ποτέ από την σκέψη της πως κάποια στιγμή θα ζούσε μόνιμα εκεί. Ωστόσο όλα άλλαξαν λόγω πανδημίας. «Την περίοδο της καραντίνας, λόγω του Covid-19, με τον Λευτέρη ζήσαμε μεγάλο διάστημα “αποκλεισμένοι” στο χωριό. Αυτό μας άρεσε σε σχέση με τους ρυθμούς της πόλης και αφού μπορούσαμε να εργαστούμε και από εδώ και η Θεσσαλονίκη είναι σχετικά κοντά πήραμε την απόφαση να εγκατασταθούμε μόνιμα στο Θεοδώρειο» τονίζει.
«Αυτό που θέλαμε είναι να δημιουργήσουμε ένα σημείο αναφοράς στο χωριό που θα έδινε νέα ώθηση, θα έφερνε ξένο κόσμο με στόχο να το βάλουμε στον τουριστικό χάρτη της περιοχής που δεσπόζει η λίμνη της Κερκίνης» λέει από την πλευρά του ο Λευτέρης, που αν και κατάγεται από την Βέροια και έζησε χρόνια στη Θεσσαλονίκη αγάπησε «με την πρώτη ματιά» -όπως λέει- τον τόπο.
Το «Πιρπιρίμι» θυμίζει κινηματογραφικό σκηνικό/Photo: Παναγιώτης Σαββίδης
«Πιρπιρίμι» σαν κινηματογραφική ταινία
Το «Πιρπιρίμι», η γνωστή μας γλυστρίδα όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, ξεκίνησε σαν ένα κλασικό καφενείο της ελληνικής επαρχίας και σύντομα εξελίχθηκε σε γαστρονομικό στέκι με τα gourmet πιάτα του, που την τιμητική τους έχουν τοπικά προϊόντα από βουβαλίσιο κρέας, λουκάνικα Τζουμαγιάς κ.α. Η εικόνα του καφενείου – ταβέρνας παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και περνώντας το κατώφλι του θαρρείς πως ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο.
Το Θεοδώρειο μπορεί να φαντάζει απόμακρο, ίσως να φταίει και η όχι τόσο καλή κατάσταση του δρόμου που οδηγεί σε αυτό, ωστόσο απέχει μόλις 6 χλμ από το χωριό Ροδόπολη, κεφαλοχώρι και εμπορικό κέντρο της περιοχής που παλαιότερα αποτελούσε έδρα του «καποδιστριακού» δήμου Κερκίνης.
Το χωριό σήμερα μπορεί να βρίσκεται στο τέλος μια διαδρομής, ωστόσο έως τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν «πέρασμα» του μοναδικού δρόμου που ένωνε τις Σέρρες με το Κιλκίς και την Θεσσαλονίκη. Ο «φιδίσιος» δρόμος που ελίσσεται, σκαρφαλώνει τις πλαγιές του βουνού και μετά κατηφορίζει προς την Μαυροπλαγιά Κιλκίς, διανοίχτηκε την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από δυνάμεις της Αντάντ μια και η περιοχή ήταν σύνορο του «Μετώπου της Μακεδονίας» με τους Βούλγαρους και τους Γερμανούς των Κεντρικών Δυνάμεων. Τα σημάδια από εκείνα τα πολεμικά γεγονότα, όπως χαρακώματα, πολυβολεία, γέφυρες κ.α. είναι ακόμη εμφανή στην περιοχή, πνιγμένα μέσα στην πλούσια βλάστηση.
