Την ενδιαφέρουσα ιστορία του θρυλικού συλλόγου της Θύελλας Σερρών, έκαναν γνωστή οι άνθρωποί της.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1961, έχει χρώματα πράσινα-λευκά και εδρεύει στην περιοχή Καμενίκια και γενικά στην ευρύτερη περιοχή στα Δυτικά της πόλης των Σερρών, δηλαδή Καμενίκια και Άνω Καμενίκια, Καλύβια, Ομόνοια και Νίκαια.
Το όνομα «οι λιγνιτωρύχοι» ακολουθεί τον σύλλογο, καθώς αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της περιοχής και η ιστορία αυτή ξεκινάει από τα Λιγνιτωρυχεία της πόλης των Σερρών.
Όπως διαβάζουμε σε διάφορες πηγές που εντόπισαν τα μέλη του συλλόγου:
«Μετά την απελευθέρωση των Σερρών από την οθωμανική κατάκτηση του 1912-13, κάπου εκεί στα 1916, εκδηλώθηκε ιδιωτικό ενδιαφέρον έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης του Σερραϊκού λιγνίτη. Πέντε-έξι κύριες οικογενειακές επιχειρήσεις δραστηριοποιήθηκαν γύρω από την πόλη των Σερρών και δύο στο Παγγαίο. Το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος ενθάρρυνε την ιδιωτική πρωτοβουλία και η εκμετάλλευση άρχισε από τότε αδιάκοπα. Θα περίμενε κανείς ότι η εκμετάλλευση του λιγνίτη θα σταματούσε ή θα περιοριζόταν στα χρόνια της γερμανικής και βουλγαρικής κατοχής 1941-44, όπως συνέβαινε με πολλές άλλες δραστηριότητες. Αντιθέτως, τα λιγνιτωρυχεία των Σερρών λειτούργησαν σχεδόν κανονικά, προστατεύονταν από τους Γερμανούς και φρουρούνταν για να λειτουργούν υπέρ αυτών, επειδή ήταν απαραίτητος ο λιγνίτης στην κίνηση των τρένων, στη θέρμανση δημόσιων κτιρίων, στις βιομηχανίες. Στην ενδιάμεση περίοδο ’42-’44 που το μεγαλύτερο τμήμα του νομού ανατολικά του Στρυμόνα βρέθηκε στην κατοχή των Βουλγάρων, για λίγο διάστημα περιήλθαν στους Βουλγάρους και οι ανθρακωρύχοι εργατοτεχνίτες πληρώνονταν με καπίκια και λέβα.
Στα λιγνιτωρυχεία της περιοχής δούλεψαν πολλοί Καμινικιώτες. Περίπου 2.000 εργάτες εργάζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους στα ορυχεία σε τρεις βάρδιες το 24ωρο. Εκατοντάδες Σερραίοι από τα Καμινίκια και άλλες συνοικίες, ανηφόριζαν παρέες –παρέες για το δύσκολο μεροκάματο και συγκεντρώνονταν στις εισόδους των γαλαριών, όπου λειτουργούσαν πρόχειρα καφενεδάκια με το χαρακτηριστικό όνομα «ψιρού». Οι συνθήκες εργασίας στο εσωτερικό των ορυχείων ήταν και επικίνδυνες και ανθυγιεινές. Εργασία σε ανήλιο περιβάλλον, με σταθερές συνήθως θερμοκρασίες χειμώνα-καλοκαίρι. Πέραν των ανθυγιεινών συνθηκών εργασίας, ο κίνδυνος θανατηφόρου ατυχήματος ή αποκλεισμού τους μέσα στις στοές, παραμόνευε καθημερινά. Δεν έλειπαν τέτοια θανατηφόρα ατυχήματα Σερραίων ανθρακωρύχων.
Η εξόρυξη του λιγνίτη σταμάτησε στα 1970 περίπου, ενώ υπάρχουν ακόμη τεράστιες ποσότητες λιγνίτη ανεκμετάλλευτες. Οι περίφημες υπόγειες στοές, έχουν «πνιγεί» στα χόρτα και ούτε ένας από τους αρμόδιους ευαισθητοποιείται για τον καθαρισμό τους. Οι συγκεκριμένες στοές, θα μπορούσαν με την κατάλληλη φροντίδα, όπως με την περιποίηση του χώρου και κατάλληλο φωτισμό, να αναδειχθούν σε ένα πολύ όμορφο κομμάτι της περιοχής, φέρνοντας μνήμες στους παλαιότερους και βοηθώντας τους νεότερους να μάθουν.
Καλά που υπάρχει δηλαδή και η Θύελλα με το χαρακτηριστικό της σήμα, να μας θυμίζει αυτό το κομμάτι ιστορίας της πόλης των Σερρών».
Η Διοίκηση της Θύελλας Σερρών αναφέρει τα εξής:
«ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΑΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Η ιστορία μας, οι μνήμες μας, οι γειτονιές μας!
Η φανέλα με το σήμα μας θα αγωνίζεται κάθε Κυριακή και θα υπηρετούμε όλοι τους πατεράδες μας, τους παππούδες μας, τις γειτονιές μας ώστε η ιστορική ομάδα της πόλης να μας κάνει περήφανους για πολλά χρόνια ακόμα.
Στηρίξτε την ιστορική Θύελλα Σερρών!».
