του πατέρα Παύλου Παπαδόπουλου-Εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής
Αδέλφια μου αγαπημένα, Απόψε δεν είναι απλώς άλλη μια νύχτα. Είναι η νύχτα που ο Θεός γονατίζει μπροστά στον άνθρωπο.
Η νύχτα που η Αγάπη αφήνει να την καρφώσουν σε ξύλο. Ο Χριστός μας απόψε δεν στέκει ψηλά, αλλά χαμηλά: σκύβει στα πόδια των μαθητών Του, σκύβει στα βάθη του πόνου, σκύβει μέσα στο σκοτάδι μας — για να το φωτίσει με το Φως Του.
Απόψε, μάτια γεμάτα δάκρυα συναντούν μάτια γεμάτα αγάπη. Χέρια τρυπημένα ανοίγονται για να μας αγκαλιάσουν. Καρδιά ανοιγμένη, πληγωμένη, μάς καλεί: “Έλα κοντά.” Παιδί Μου, — ακούς τη φωνή Του; — “Δεν σταυρώθηκα για να σε φοβίσω. Σταυρώθηκα για να σε σώσω. Δεν άνοιξα τα χέρια Μου για να μείνεις μακριά, αλλά για να σε κλείσω μέσα τους.”
Στον Σταυρό Του ο Χριστός κουβαλάει ό,τι σε βαραίνει: τις ενοχές σου, τα λάθη σου, την κούρασή σου. Όχι για να σε κατακρίνει. Αλλά για να σε ελευθερώσει. Σκέψου το απόψε: Πόση αγάπη χρειάζεται για να αφήσει κάποιος να καρφωθεί στο ξύλο, μόνο και μόνο για να μη χάσει εσένα; Πόσο αξίζεις στα μάτια Του!
Μη νομίσεις ότι ο Χριστός σε κοιτά από ψηλά. Σε κοιτά από τον Σταυρό. Σε κοιτά με μάτια που συγχωρούν, αγαπούν, περιμένουν. Κι αν εσύ Του γυρίζεις την πλάτη, Εκείνος δεν φεύγει. Μένει. Σου απλώνει το χέρι Του και ψιθυρίζει: “Εγώ είμαι εδώ. Για σένα. Για πάντα.” Αδέλφια μου, ας γονατίσουμε μπροστά στον Εσταυρωμένο. Ας του αφήσουμε τις πληγές μας, τα άγχη μας, τις ανασφάλειές μας. Γιατί μόνο όποιος αγγίξει τον Σταυρό, θα νιώσει την Ανάσταση.
Μόνο όποιος κλάψει μπροστά στον Χριστό, θα γελάσει αληθινά μαζί Του. Ας γίνει απόψε η καρδιά μας ένα μικρό Γολγοθάς. Κι αύριο να ξημερώσει μέσα μας το Φως. Χριστέ Εσταυρωμένε, κράτησέ μας κάτω από τη σκιά του Σταυρού Σου. Δίδαξέ μας ν’ αγαπάμε χωρίς φόβο. Φώτισε το σκοτάδι μας με το Αίμα Σου. Ανάστησέ μας μαζί Σου. Γιατί Εσύ είσαι το Φως που δεν σβήνει.
Στα μάτια Σου, Χριστέ μου, βλέπω τον πόνο μου να λιώνει σε αγάπη. Στα χέρια Σου, Χριστέ μου, νιώθω τις πληγές μου να ανθίζουν σε ελπίδα. Στην καρδιά Σου, Χριστέ μου, αφήνω όλα όσα με βαραίνουν — και γίνονται φως. Εσταυρωμένε μου, μην αποστρέψεις το βλέμμα Σου από μένα.
Κράτησέ με κοντά Σου, μες στη σιωπή, μες στο σκοτάδι, μέχρι να ανατείλει το Φως Σου μέσα μου.
Αμήν.
