Μετά από μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική πορεία και μία σκηνοθεσία στο Εθνικό Θέατρο (La Strada), οι ταλαντούχοι Fly Theatre επιστρέφουν για τρίτη χρονιά και έρχονται για μία μόνο παράσταση στις Σέρρες και το Δημοτικό Θέατρο Αστέρια, φέρνοντας στο κέντρο της πόλης και στο επίκεντρο της προσοχής τη συναρπαστική ιστορία τους, βασισμένη στη ζωή και το έργο της Μεξικανής ζωγράφου Frida Kahlo. Χορηγός επικοινωνίας είναι το Infonews24.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου ενσαρκώνει τη Μεξικανή ζωγράφο παρουσιάζοντας επί σκηνής τα βιώματα, αλλά και μια πληθώρα συναισθημάτων της εκρηκτικής και ασυμβίβαστης Frida. Ο Robin Beer δημιουργεί ζωντανά ήχο και εικόνες μέσα από προβολή live video χτίζοντας τον κόσμο γύρω της. Με τις διαρκείς προβολές και το ζωντανό χειροποίητο video, οι Fly Theatre «ζωγραφίζουν» στη σκηνή την προσωπικότητα της Frida Kahlo μέσα από εμβληματικές εικόνες και τους πίνακές της.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου μίλησε στο Infonews24 για την παράσταση, για τις ιδιαιτερότητές της, για τα συναισθήματα που την «πλημμυρίζουν» ενσαρκώνοντας την εμβληματική προσωπικότητα της Frida Kahlo.
Ερ.: Η Φρίντα Κάλο ήταν μια ιδιαίτερη γυναίκα, μία γυναίκα σύμβολο, μία γυναίκα που συμβολίζει το πάθος, είτε όσον αφορά στον έρωτα, είτε όσον αφορά στην τέχνη. Πόσο δύσκολο είναι να μεταφερθεί αυτό στη σκηνή;
Κ.Δ.: Όταν φέρνω στο νου μου τη Φρίντα, φαντάζομαι πως βλέπω μια φωτιά μέσα σε γυαλί. Το γυαλί θα σπάσει από στιγμή σε στιγμή…Η αλήθεια, όμως είναι πως τα όσα γνωρίζουμε για τη Φρίντα (κι έχουν γραφτεί πολλά) είναι φήμες. Έστω εικασίες. Με ψυχαναλυτικούς όρους θα το λέγαμε «προβολές», καθρεφτίσματα. Τα γεγονότα μένουν γεγονότα αλλά ανάλογα με τον συγγραφέα διανθίζονται, οι αντιδράσεις, πολλές φορές και κάποιες κρίσιμες λεπτομέρειες, αλλάζουν κι άλλα γεγονότα μένουν ανεξιχνίαστα. Μόνο φήμες. Κάποιες φήμες δε, είναι δημιουργημένες κι από την ίδια. Προτιμούσε να διατηρεί ένα μύθο. Κι όμως, όταν κοιτάμε ένα έργο της μας προκαλεί συναισθήματα. Και βλέπουμε, όντως, έναν άνθρωπο γυμνό γεμάτο πόνο και πάθος για τη ζωή να μας παραδίδεται. Και μπορούμε να σκεφτούμε, να αισθανθούμε κι εμείς ό, τι θέλουμε, αφού αυτό μας προσφέρει η Φρίντα -μια ευκαιρία να αισθανθούμε. Γιατί το άλλο που γνωρίζουμε είναι πως η ίδια η Φρίντα σπανίως ανέλυε τους πίνακες της. Σπανίως έβαζε τη δίκη της αλήθεια σε λόγια. Προτιμούσε το χρώμα.
Επιστρέφω στην ερώτηση. Είναι δύσκολο να μεταφερθεί το πάθος της Φρίντα Κάλο επί σκηνής; Χμμ. Θα σου πω τι με έκανε να στοχαστώ την επαφή μου με τη Φρίντα και εν τέλει τι απεργάστηκα.
Δύσκολο είναι να εκφραστούμε γενικά. Γι’ αυτό κρυβόμαστε πίσω από μάσκες. Γιατί είναι δύσκολο να εκφράσουμε τα πάθη μας; Μολογημένα κι ανομολόγητα; Επειδή τα θωρούμε ως αδυναμίες. Σημεία τρωτά. Κι έτσι συνήθως τα κρύβουμε. Τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Κι όταν έρθει η ώρα να φανερωθούν μοιάζουν διογκωμένα, ίσως και λίγο στρεβλά.
Το σύμβολο Φρίντα, σύμβολο, ναι, και του πάθους, έζησε με τα πάθη της βγαλμένα σα ρούχα απλωμένα: στα ρούχα της, στα λουλούδια της, στις ερωτικές σχέσεις, στα προκλητικά λόγια της, στους πίνακές της, στα ψέματα της. Σα να γνώριζε, ήδη, η Φρίντα, πως αν δε βγάλει το πάθος της προς τα έξω, αν δε γίνει έκφραση, θα γινόταν βορά σε άγρια θηρία. Θα πέθαινε. Σωματικά και ψυχικά. Κι αυτό είναι θαυμάσιο. Γιατί κοιτάμε ένα έργο της και δεν βλέπουμε μια ιδέα αλλά ένα βίωμα. Πάθος, συναίσθημα, γεγονός… όλα μαζί ένα. Και καλούμαστε σαν θεατές να βγάλουμε δικά μας πορίσματα. Σα να μα λέει η Φρίντα «κοίτα με. Δείξε τόλμη, όπως δείχνω κι εγώ». Ναι, στη Φρίντα, στο πάθος της Φρίντα, βλέπω τόλμη. Τόλμη που κρύβει αγωνία, φόβο. Εκεί θέλω να καταλήξω. Η δυσκολία δεν ήταν να σεβαστώ ή να προσπαθήσω να μεταφέρω το πάθος της. Η δυσκολία ήταν να μη τη φοβηθώ. Να μη με φοβηθώ. Να μη δράσω, δηλαδή, με γνώμονα το φόβο. Να μην ντραπώ. Και να βγάλω το πάθος της και το δικό μου, όπως κι εκείνη: αθώα. Να μείνω εν τέλει τόσο ανοιχτή όσο στα λόγια που της έχω εναποθέσει: «ναι φοβάμαι. Αλλά αυτό είναι φυσικό. Γιατί είμαι ελεύθερη. Και σε αυτή τη ζωή είτε ατρόμητοι είμαστε, είτε ελεύθεροι. Ποτέ και τα δυο. Κι εγώ προτίμησα να είμαι ελεύθερη. Μπροστά στον κόσμο, όμως, ήθελα να φαίνομαι και ατρόμητη και ελεύθερη. Αυτό δεν είναι το ιδανικό; Και μια-δυο φορές τα κατάφερα».
Ερ.: Γιατί επιλέξατε τη Φρίντα Κάλο;
Κ.Δ.: Γιατί; Γιατί κοιτάμε προς τα πίσω; Γιατί κοιτάμε προς τα έξω; Γιατί επιδιδόμαστε σε μιμήσεις και συγκρίσεις; Κι αν βρούμε ομοιότητα αισθανόμαστε πως χάνεται μια μοναδικότητα; Γιατί παράλληλα φοβόμαστε τη διαφορετικότητα; Γιατί θέλουμε να μεγαλώσουμε κι από φόβο το αρνούμαστε και να! Μανίζουμε και κατηγορούμε όποιον πάει προς τον δρόμο τον ανοδικό και ψάχνουμε ψεγάδια και βάζουμε τρικλοποδιές. Και καταναλώνουμε ασύδοτα τις τρικλοποδιές των άλλων μαζί με σουβλάκι πακέτο, φρέντο εσπρέσο και i-phone285 στραμμένο στη μούρη μας (εξαιρετική λέξη) ή ως ενδιάμεσο πληροφοριών και εμπειριών. Και δεν μας αρκεί. Κι η Φρίντα κάπως έτσι, λένε, ήταν (φήμες πάλι κατεβάζω), αχόρταγη. Ναι αλλά, σε άλλους καιρούς και άλλα ήθη. Σε άλλους ρυθμούς.
Και μου είπαν πως της μοιάζω. Κι είπα να το μελετήσω και σαν παιδί να πω: «Ευχαριστώ. Τι θα πει αυτό;»
Ερ.: Η Φρίντα Κάλο ενσάρκωνε τον πόνο της μέσα από την τέχνη. Τελικά για να καλλιτεχνήσουμε είναι βασικό προαπαιτούμενο ο πόνος;
Κ.Δ.: Όχι. Όχι. Όχι. Όχι. Όχι. Επικίνδυνο πράγμα να λέμε τον πόνο απαραίτητο κι ύστερα να τον κρατάμε μέσα μας, γύρω μας σαν δικαιολογία, σαν απαραίτητο για την καλλιτεχνική έκφραση. Είναι σα να λέμε, δεν μπορώ να δημιουργήσω δίχως του άρα πρέπει να τον κρατάω ζωντανό. Να πονάω συνεχώς. Συγχρόνως, είναι σα να παροτρύνουμε όσους δεν έχουν υποφέρει να υποστούν κάτι οδυνηρό ή να κοιτούν τη ζωή υπό το πρίσμα της οδύνης, του πόνου. Τι σύγκρουση! Ο πόνος είναι στη ζωή. Τη ζωή πρέπει να μάθουμε να ζούμε. Με όλα όσα μας δίνει. Ο πόνος συνήθως ζητά έκφραση, αυτό είναι αλήθεια και είναι καλό. Κι όμορφο πράγμα είναι να δίνει πνοή σε κάτι δημιουργικό, θετικό, ουσία δηλαδή. Αλλά η δημιουργία δεν πρέπει να εξαρτάται από τον πόνο. Το να επιστρέφεις στο πόνο…γιατί; Αυτό είναι εθισμός. Εξάρτηση. Δεν πρέπει να είναι αλληλοεξαρτούμενα αυτά τα δυο – δημιουργία και πόνος. Μπορούν. Αλλά μας χρειάζεται;
Ερ.: Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες της παράστασης;
Κ.Δ.: Την τελική αίσθηση θα την περιέγραφε, μου φαίνεται, πιο ολοκληρωμένα ο θεατής. Όποιος, δηλαδή, είναι απ’ έξω και την κοιτά. Πρέπει να είμαι η μόνη που δεν ξέρει -απλά υποψιάζομαι- τι «πιάνει» το μάτι, το αυτί, ο νους και η καρδιά του θεατή. Εγώ είμαι ένα εργαλείο μέσα σε αυτή τη παράσταση. Αυτό που μπορώ να κάνω εδώ είναι να περιγράψω, ελκυστικά, κάποια στοιχεία της παράστασης. Ξεκινώ:
•Η παράσταση.
Είναι μονόλογος αλλά δυο άνθρωποι βρίσκονται επί σκηνής. Ένας μιλάει -η Φρίντα- κι ένας κινεί τα νήματα. Τον έναν θα το ξεχάσετε και θα τον θυμηθείτε ξαφνικά. Και ξαφνικά θα ξαφνιαστείτε. Το βλέπω στα πρόσωπα σας και σας χαμογελώ. Γιατί, ναι, στους θεατές, μιλάει η Φρίντα.. Βρισκόμαστε ουσιαστικά στο τώρα.
•Το τοπίο.
Η παράσταση ξεκινά στο μαύρο. Πρώτα θα την ακούσετε κι ύστερα θα τη δείτε. Αλλά σας βλέπει. Κι αν δεν εξαφανιστούν όλα τα στρουμφάκια στο κοινό δεν ξεκινά η Φρίντα. Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σε δυο μέρη. Και στο θέατρο και στην οθόνη του κινητού. Τζιζ, λοιπόν, τα στρουμφάκια. Στο Στρουμφοχωριό τους!
•Το σκηνικό.
Είναι λευκό και είναι καμβάς. Αν και σπανίως ζωγράφισε σε καμβά η Φριδούτσα. Δεν πειράζει, αρκεί που περνά ο συμβολισμός. Ο καμβάς, λοιπόν, γεμίζει με χρώμα, σχήματα, φιγούρες. Ο Ρόμπιν είναι ο κουκλοπαίκτης. Ο χειριστής. Μέσα από την τεχνολογία (προτζέκτορα, κάμερα, φαντασία) χτίζει αυτοστιγμει ένα ολόκληρο σύμπαν. Το σύμπαν είναι ρεαλιστικό, μεταφυσικό, ψυχικό, κυρίως ζωγραφικό. Μεταξύ άλλων, το σύμπαν είναι ο πατέρας, ο σύζυγος, ο θάνατος και η ζωή της Φρίντα.
•Οι δυο επί σκηνής.
Απόλυτα συγχρονισμένοι γιατί αναπνέουμε μαζί. Συνομιλούμε. Χορεύουμε και μάλιστα χωρίς παρτιτούρα.
Όλα τούτα σαν τα λέω για να σας πάρω μαζί μου σε ένα ταξίδι που εσείς ζητήσατε. Μπορεί να είπα ψέματα, μπορεί κι αλήθεια. Λόγια είναι. Εγώ κάνω αυτό που ζητήσατε κι ελπίζω τα λόγια να βρήκαν το στόχο τους.
Ερ.: Τι είναι αυτό που θέλετε να μεταφέρετε στον θεατή μέσα από την παράσταση;
Κ.Δ.: Τι θέλω, δεν νομίζω να έχει πρωτεύουσα σημασία. Κι αν αυτό που θέλω δεν περάσει; Αν είναι διαφορετικό; Θα έχω χάσει εγώ το στοίχημα ή ο θεατής; Αφήστε που, αν το μαρτυρήσω, μπορεί να χάσει τη δύναμη του. Η μισή δουλειά (και παραπάνω) είναι να αποκαλύπτουμε τα όπλα μας στη σωστή στιγμή. Κυρίως από κομπασμό την πατάμε οι άνθρωποι, άλλωστε. Λέμε πολλά περισσότερα από όσα χρειάζεται η ουσιαστική επικοινωνία…
Αμπελοφιλοσοφίες σε θέση υπεκφυγής λέγεται αυτό που κάνω, να ξέρετε.
Ωστόσο, επιμένω: αυτό που αποζητώ εγώ μπορεί να είναι πιο μικρό από αυτό που δυνητικά θα εκλάβει ο θεατής. Γιατί εδώ, μόνο λόγια έχω να σας δώσω. Και μια παράσταση είναι πολλά περισσότερα.
Α! Το βρήκα. Θα πω: θέλω να μεταφέρω μαγεία, έμπνευση, ευγνωμοσύνη και..ελευθερία. Ελευθερία χωρίς έλεος.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Χώρος: Δημοτικό Θέατρο Αστέρια, Περιστέρη Κωστοπούλου 4, Σέρρες
Παραστάσεις: Παρασκευή 18 Οκτωβρίου, στις 21:30
Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12€ κανονικό | 10€ φοιτητών, ανέργων, άνω των 65 & ΑΜΕΑ
Προπώληση εισιτηρίων: Μέσω VIVA.GR, στο Καφέ+Ράδιο Μπλε Γιακάς (Παύλου Μελά 5) και από το ταμείο του θεάτρου Αστέρια (ωράριο ταμείου: Δευτέρα – Παρασκευή 11:00-13:00 & 18:00-21:00, Σάββατο 11:00-13:00)
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 23210 54755.
