Άρθρο του
Μάνου Τζίτζηρα
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής
Αρκετοί γονείς έκαναν παιδιά επειδή υπέκυψαν στις κοινωνικές πιέσεις- νόρμες (έτσι κάνουν όλοι), επειδή πίστευαν ότι ένα παιδί θα τους έλυνε τον προβληματικό γάμο τους ή κάποιοι έκαναν παιδιά κατά τύχη!
Τι γίνεται όταν ο γονιός «αγαπάει» το παιδί του όμως ταυτόχρονα ασκεί κάποιου είδους βία σε αυτό, όπως μόνιμη ακύρωση του παιδιού, συνεχείς συναισθηματικοί εκβιασμοί, αγάπη υπό όρους, εξουθενωτική πίεση για επιτεύγματα, τιμωρίες για… συνέτιση, εξευτελισμός του παιδιού και των επιθυμιών του, χρησιμοποίηση του παιδιού σαν μέσο πίεσης ενάντια στον άλλο γονιό, εκμετάλλευση του παιδιού σαν προέκταση των δικών του ανεκπλήρωτων επιθυμιών και φιλοδοξιών!
(Τέτοιοι γονείς δεν σταματούν, συνεχίζουν να κάνουν ζημιά στα παιδιά τους και αφού αυτά μεγαλώσουν!).
Το αποτέλεσμα είναι το παιδί να βασανίζεται από ερωτήματα αλλά και ακραίες αποφάσεις:
Μπορεί η μαμά- μπαμπάς μου να με αγαπάει με δόσεις και ταυτόχρονα να με διαλύει ψυχολογικά;
Πώς γίνεται να μην τον / την αγαπάω;
Πού θα χωρέσω τον θυμό μου για αυτούς;
Πώς θα προστατευτώ από αυτόν / αυτήν;
Τα παιδιά θέλουν να απομακρυνθούν από αυτούς κάνοντας πράξη το «απωθημένο» τους ότι δηλαδή πρέπει να τους κάνουν πέρα, προκειμένου να επιβιώσουν!
Η αγάπη από μόνη της δεν μας κάνει καλούς ανθρώπους, γονιούς, φίλους ή συντρόφους. Αναγκαστική είναι και η καλή προαίρεση, δηλαδή το να θέλουμε έμπρακτα το καλό του άλλου, ακόμα και όταν αυτό που θέλει ο άλλος (παιδί μας, σύζυγος κ.α.) είναι κάτι με το οποίο δεν συμφωνούμε απόλυτα εμείς.
Άλλωστε η αγάπη δεν θα έπρεπε να υπολογίζεται μόνο από τον αποστολέα αλλά και από τον παραλήπτη!
