Της Ηρώς Σαββιακλη
Επιστήμονας Αγωγής και Εκπαίδευσης Προσχολικής και Πρωτοσχολικής Ηλικίας και Ειδική Παιδαγωγός με Ειδίκευση στην Διαπολιτισμική Εκπαίδευση και τη Σχολική Ψυχολογία
Της άρεσε το μπαλέτο. Της άρεσαν οι πιρουέτες, οι πουέντ, το χρυσό της σακίδιο που έβαζε μέσα το παγούρι της, πριν το μάθημα. Της άρεσε η δασκάλα του μπαλέτου. Της άρεσαν τα μαλλιά της, τα ρούχα της, το σώμα της, οι κινήσεις των χεριών της. Της άρεσαν οι φίλες της από το μπαλέτο, της άρεσε η Νικολέτα η Μαριαλένα, η Αναστασία και οι μεγαλύτερες από εκείνη μπαλαρίνες που χόρευαν υπέροχα, μου έλεγε, και κάποια μέρα θα γίνει σαν εκείνες. Της άρεσαν οι γιορτές και οι εκδηλώσεις του μπαλέτου της.
Της άρεσαν τα κεράσματα που ετοίμαζαν οι γονείς, της άρεσε που είχε καλεσμένους να την δουν, κόσμο δικό της μέσα στο κοινό, της άρεσε που ντυνόταν καραμέλα, μπαλαρίνα, χιονονιφάδα έτοιμη να πετάξει σε ουρανούς, σε αιθέρες φανταστικούς, μοναδικούς που η δύναμη του χορού της έδινε κι ας έλεγε πως ήταν οι καινούργιες της πουέν. Της άρεσε το παιχνίδι με τους φίλους της πριν και μετά την ώρα του μαθήματος μπαλέτου, η τυρόπιτα που έτρωγε κάθε Σάββατο καθοδόν για το μάθημα. Της άρεσε η φωτογράφηση για το ετήσιο ημερολόγιο τους, η προετοιμασία που κάναμε πριν από αυτήν και μου ζητούσε να της βάψω τα χείλη, να τις ισιώσω τα μαλλιά, να την κάνω μια κούκλα, μου έλεγε. Και όταν θύμωνε και την ρωτούσα επίμονα γιατί δεν μου μιλάει, της άρεσε να μου λέει πως αυτήν είναι μπαλαρίνα και οι μπαλαρίνες μιλάνε με το σώμα τους και όχι με το στόμα.
Της άρεσε και η ενόργανη. Της άρεσε το μπλε της κορμάκι, της άρεσε η δοκός ισορροπίας, το τραμπολίνο και οι ασκήσεις για ζέσταμα. Της άρεσε ο κύριος Πέτρος και ο κύριος Φώτης που όταν έφυγε γιατί τελείωσε η πρακτική του, έκλαιγε και ζητούσε να τον γυρίσουμε πίσω. Της άρεσαν τα… μεγάλα παιδιά της ενόργανης και οι ασκήσεις που έκανε μαζί τους.. Της άρεσε που την βοηθούσαν, της άρεσε που την δίδασκαν την αγάπη, την υπομονή, την επιμονή και την αλληλοβοήθεια. Της άρεσε να θαυμάζει από μακριά αυτούς που έκαναν στην ενόργανη όλα όσα εκείνη δεν μπορούσε, αλλά θα τα κατάφερνε, μου έλεγε, μια μέρα γιατί με την σωστή προπόνηση όλα τα καταφέρνεις. Της άρεσε να επαναλαμβάνει πως η ενόργανη θέλει πειθαρχία, θέλει σεβασμό και υπομονή. Της άρεσε τις Κυριακές το βράδυ, λίγο πριν πέσει για ύπνο, να μου λέει πόσο χαίρεται που αύριο είναι Δευτέρα γιατί θα έχει πάλι ενόργανη.
Της άρεσε το μπαλέτο κι η ενόργανη.. Και όταν της είπα «Φτάνει, παιδί μου!! Από κάπου πρέπει να σταματήσεις», αυτήν μου απάντησε «Εγώ ήθελα να πάω και ζωγραφική τώρα»..
Και ξαφνικά, πριν έναν χρόνο, ήρθε ο κορονοϊός και έκλεισαν όλα.. Και της ζήτησα να κάνει υπομονή. Της είπα «θα ξαναγυρίσεις σε όλα. Λίγο υπομονή και όλα θα τελειώσουν». Και έκανε υπομονή και μου πε πως θα κάνει ασκήσεις μόνη της. Και έκανε ασκήσεις μόνη. Και έκανε υπομονή και την έβλεπα να προσπαθεί να κάνει τροχό και γέφυρες και πιρουέτες στο σκληρό χάλι του δωματίου της και της ζήτησα να προσέχει. Και έκανε υπομονή και έκανε δοκό ισορροπίας το τραπέζι στο σαλόνι και της είπα «Θα χτυπήσεις» και μου είπε «Σε παρακαλώ, μαμά, θα τα ξεχάσω αλλιώς». Και έκανε υπομονή και όλα σχεδόν ξεκίνησαν ξανά και ύστερα έκλεισαν και πάλι και ύστερα της ζήτησα λίγη ακόμη υπομονή και ύστερα άρχισε να κάνει τροχό και πάλι στο χαλί. Κι ύστερα ανέβηκε για ισορροπία στο τραπέζι κ ύστερα της είπα «Φτάνει!! Θα χτυπήσεις τώρα» κι ύστερα μου είπε «Μα, μαμά, θα τα ξεχάσω». Και, απλά, κατέβηκε και… είναι μπαλαρίνα ξέρεις!!
Και οι μπαλαρίνες μιλάνε με το σώμα τους και το σώμα της βροντοφώναξε, την ώρα εκείνη, και μου πε «Φτάνει!! Δεν θέλω άλλο να κάνω υπομονή». Και το σώμα της μπαλαρίνας έφυγε σκυφτό και για πρώτη του φορά καμπουριασμένο. Και το σώμα της μπαλαρίνας έκατσε στον καναπέ, πήρε ένα τάμπλετ και δεν θυμάμαι να ξαναμίλησε για μέρες.. Χθες της είπα ότι μάλλον τα μέτρα θα τελειώσουν, μάλλον θα βγούμε έξω ξανά, μάλλον όλα θα είναι όπως πριν.. Σήκωσε τα μάτια, με κοίταξε για λίγο, ξερά μου απάντησε «Ωραία!!».. Της θύμισα πως τώρα θα μπορεί να επιστρέψει στο μπαλέτο, στην ενόργανη, σε όλα όσα αγαπούσε «θα μου πάρετε κινητό;», με ρώτησε. «Θέλω κινητό».
Για άλλη μια φορά, καλούμαστε να ανταποκριθούμε σε συνθήκες δύσκολες, απαιτητικές που φαντάζουν πέρα των δυνάμεων μας.. Για ακόμη μια φορά, οφείλουμε να δείξουμε υπευθυνότητα και υπομονή. Στο τέλος, θα βγούμε νικητές.. Μα σε μια μάχη και νικητής να είσαι πάντα μετράς απώλειες.. Και αν, όντως, ο αθλητισμός δεν είναι κύπελλα σε βιτρίνες, μετάλλια καρφωμένα σε τοίχους παιδικών δωματίων και ανέβασμα σε βάθρα νικητών, τότε ο αθλητισμός είναι στάση ζωής, τρόπος έκφρασης, χαμόγελο ικανοποίησης, επιμονή, υπομονή, προσήλωση. Και αν η ζωή δεν πάψει ποτέ να είναι ένας δρόμος μετ εμποδίων, πως θα δώσουμε τα κίνητρα στα παιδιά μας να συνεχίσουν να αγωνίζονται στον δρόμο αυτό;
Εμείς είμαστε τα πρότυπα στην ζωή τους και τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας. Μην πάψουμε ποτέ και για κανέναν λόγο να σταματήσουμε να τους δίνουμε τα κίνητρα. Μια ώθηση χρειάζονται για να σηκωθούν ξανά, για να επιστρέψουν σε όλα αυτά που άφησαν να τους περιμένουν, σε άδεια γήπεδα, έρημους στίβους μάχης, κενά γυμναστήρια και αίθουσες προπόνησης. Ας τα σηκώσουμε εμείς, ειδάλλως και νικητές να βγούμε, η πιο σημαντική μάχη, θα χει ήδη χαθεί..
*Ευχαριστώ θερμά την κυρία Μαρινέλλα, δασκάλα του μπαλέτου μας, και όλους εκείνους που συνεργάστηκαν εδώ και 2 χρόνια με τα παιδιά μας μεταλαμπαδεύοντας τους αξίες, τρόπους και στάσεις ζωής και εύχομαι σύντομα να ξαναβρεθούμε για να συνεχίσετε όσα με τόση αγάπη διδάξατε στα παιδιά μας.
