Το τέταρτο από τα πέντε πασχαλινά παραμύθια της συγγραφέως Ελένης Σίμπα έχει τίτλο «Η κατακόκκινη λαμπάδα της νονάς». Γράφτηκε δύο δεκαετίες περίπου πριν και διαπραγματεύεται ποικίλα θέματα. Μέσα από την ανάγνωσή του, ο καθένας μπορεί να αποκομίσει διαφορετικά οφέλη, ανάλογα με αυτά που χρειάζεται η διανοητική και η ψυχική του υπόσταση. Η ιδιοσυγκρασία μας είναι εκείνη, που πάντα κρατάει το κλειδί, που ξεκλειδώνει την κλειδαριά της ανάγκης μας για γνώση ή όχι. Εδώ γίνεται ξεκάθαρο το γεγονός, ότι σχεδόν πάντα, η αγάπη που θα δώσει το βαφτιστήρι στο νονό του εξαρτάται από το δώρο που θα λάβει.
Στην προκειμένη περίπτωση, τα βαφτιστήρια είναι δύο και συγκεκριμένα δίδυμα, αγόρι και κορίτσι. Ξυπνούν και οι δύο ταραγμένοι ένα πρωί, εξηγώντας ο ένας στον άλλον τον εφιάλτη που είδαν και που κατά σύμπτωση, ήταν κοινός και για τους δύο. Είδαν δηλαδή το ίδιο όνειρο, κάτι που συμβαίνει συχνά στα δίδυμα παιδιά, τα οποία διαισθάνονται ακόμη και τα ίδια πράγματα, που πρόκειται να συμβούν ή επικοινωνούν μεταξύ τους με τηλεπάθεια, όταν το ένα μπορεί και να βρίσκεται σε κίνδυνο.
Ο εφιάλτης τους ευτυχώς δεν θα βγει αληθινός, αφού η νονά τους θα κάνει τελικά την εμφάνισή της, με τα πανάκριβα κι εκθαμβωτικά της δώρα, που θα τους ξαφνιάσουν. Συμπερασματικά, οι νονοί είναι εκείνοι οι οποίοι εισπράττουν μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που δίνουν και που πάντα υπερκαλύπτει την μεγαλοψυχία τους.
Το παραμύθι ”Η κατακόκκινη λαμπάδα της νονάς” διατίθεται για την ώρα μόνο σε ηλ. μορφή ΔΩΡΕΑΝ σε FB/Google και είναι κατοχυρωμένο. Μπορείτε να το εκτυπώνετε και να το διαβάζετε. Καλή σας ανάγνωση.
